O ano que a Raquel lle raparon a súa melena: «A moza que era eu hai uns meses fliparía se soubese o que se lle viña amais »

Raquel Rodríguez, que ten 21 anos e é de Marín, nunca lucira tanto os seus preciosos ollos verdes; nin esas pecas que bailan polo seu rostro con tanta graza. Tampouco nunca comprobara que está feita dun material infinitamente resistente. Pero é que os últimos oito meses da súa vida non tiveron nada que ver con todo o anterior. A Raquel, estudante de Xornalismo e Comunicación Audiovisual das boas, das que sacan notas excelentes e vibran contando historias, diagnosticáronlle un cancro en agosto do 2023. Perdeu a melena que lle disimulaba os seus ollos. Fíxose maior de súpeto; madurou a unha velocidade tan de vertixe que agora, que enfila a última parte do seu tratamento, di cos seus ollos verdes humedecidos: «A Raquel de hai uns meses fliparía se soubese todo o que se lle viña amais ».

22 de agosto do 2023. Esa mañá, Raquel foise ao centro médico de Marín cun caderno na man. Tiña que completar un trámite, comprobar que unha analítica rutineira saíra ben, para irse logo a facer un das últimas reportaxes do seu verán como xornalista en prácticas antes de tomar voo a Francia, onde a agardaba un ano de Erasmus. Tomou asento ante o seu médico de toda a vida e comprobou que todo estaba perfectamente: «Tes o colesterol baixo control», díxolle o doutor sorrindo; cunha mueca de satisfacción que Raquel xa non lle volvería a ver máis a este home. Porque, xusto nese instante, a nova, entón con vinte anos, espetoulle: «Xa que vin, aproveito para preguntar por este vulto que parece que teño no pescozo, que creo que é unha contractura... pero non estou segura do todo».

Todo cambiou entón. «Vin que o seu rostro se nublaba, que quedaba de pedra». E alí, estando Raquel soa, o seu médico pensou en voz alta: «Díxome que cría que tiña un Linfoma de Hodgkin», sinala ela. Non transcorrera nin unha hora dese 22 de agosto e Raquel pasara de ter un pé no Erasmus a que o seu médico sospeitase que sufría cancro. Dixéronlle que tiña que ir ese mesmo día a urxencias. E Raquel non sabía nin a quen chamar nin que facer. Apoiouse na persoa que, seguramente sempre pero sobre todo desde ese día, converteuse no seu «alicerce»: a súa nai. Fóronse xuntas ao hospital e a ela xa a deixaron ingresada alí.

Probas, máis probas, a sospeita de que talvez fose tuberculose e non un cancro, e a vida tal e como a coñecía índose polo desaugadoiro do retrete. «Faltaban tres días para irme a Francia... tiña todo para o Erasmus e, cando me dei conta de que tivese o que tivese era grave e non ía poder viaxar, atopeime con que debía solucionalo eu soa. Basicamente, foi o que me dixeron. A día de hoxe nin Renfe nin a compaña aérea devolvéronme o diñeiro dos billetes», conta.

Pasaron días eternos agardando polo diagnostico que con tanto acerto intuíra o seu médico de cabeceira. Efectivamente, tiña un linfoma. Así que lle tocaba xogar na liga da oncoloxía. Xogar; chancear cando todo vai mal. ¡Que verbos tan importantes! Polo menos para Raquel e as súas amigas da alma, que se turnaban para durmir con el no hospital e que lle falaron claro: «Preguntáronme se me podían facer bromas co cancro, que era o único que se lles ocorría para levalo mellor». Díxolles que si. E as súas amigas foron inmisericordes. Raquel cóntao desternillándose de risa: «A miña amiga Clara veu ao hospital e díxome que iamos ver unha serie, púxome unha de mozas con cancro que se van de viaxe... díxenlle se era unha broma, claro, e espetoume que non, que tiñamos que aprender a ver como se facía isto», conta. E engade: «Pero é que Clara tamén me puxo mote. En canto rapeime a cabeza, ou mellor devandito rapáronma elas, as miñas amigas, empezoume a chamar Don Limpo, a tía... partímonos de risa».

Chegamos sen darnos conta a ese momento tan duro para ela; o de raparse a súa melena cando a quimioterapia lle proporcionou unhas calvas imposibles. Doeulle cada guecho no chan. Pero ela, que se confesa «negativa por natureza», non lle concedeu medio minuto ao pesimismo. Como o fixo? Aínda que os seus pais lle dixeron que se tomase un ano sabático, refuxiouse nos estudos do cuarto curso do seu dobre grao universitario. E con que resultados: «No primeiro cuadrimestre coincidiume a quimioterapia, pero saquei as seis materias que tiña... e tiven dúas matrículas de honra», di sorrindo timidamente. Os días malos, as xornadas nas que tras a quimio non podía saír da cama, gravábase audios cos apuntamentos para repasalos. «Mentres pensaba niso non me rompía a cabeza», indica.

Agora está coa radioterapia; unha sesión por día en Vigo e sanitarios que a tratan cunha empatía que outras veces botou en falta. Está convencida de que todo vai saír ben e empezou a sorrir de verdade, non como cando finxía estar contenta porque notaba que o seu pai, que di que é a persoa do mundo que máis se lle parece, se ela non estaba alegre viña abaixo. E fíxose sabia. Sabe que a súa nai é como a Armada Invencible. Ou que o seu irmán pequeno o leva mellor se lle deixa que a chinche con que é radioactiva. Sabe que o seu mozo non logra chancear co cancro, pero que non lle soltou a man. Sabe tamén que ver un atardecer un día calquera é un privilexio, «porque vivir é un privilexio». E aprendeuno todo soíña con 21 anos. Porque, como ela ben denuncia, aínda agarda a que lle chegue a cita co psicólogo público.

---

---

---