Luli Pampín, cantante: «Detrás de cada canción de Halloween gústame deixar unha mensaxe ou ensino»

Se o sábado se falou de lecturas para Samaín, hoxe toca a banda sonora. E a culpable de que moitos pais e nais teñan máis interiorizadas cancións como Chumbala cachumbala, Camino en Halloween ou Tumbas por aquí, tumbas por alá que as de The Beatles, Bruce Springsteen, Rosalía, Bizarrap ou Quevedo é Lucía Pérez Gerardi, máis coñecida como Luli Pampín.

—No caso de que nos lea un extraterrestre e non oíse falar de vostede, quen é Luli Pampín?

—É unha boneca dunha caixiña musical, un xoguete que soñaba con ser realidade e que, grazas á súa mellor amiga, que é a radio máxica, e á imaxinación dos pequenos, conségueo. De aí convértese na superheroína que coñecen hoxe en día.

—É consciente de que moitos proxenitores sábense mellor os seus temas que os das grandes estrelas do rock?

—Si, ademais son cancións que quedan no cerebro. Estás a cociñar, estás a conducir e vas cantando «ao meu burro, ao meu burro...». Son inevitables no cerebro.

—Unha das cualidades da súa discografía, ao meu xuízo, é que compaxina temas tradicionais ou de todo a vida que fai seus con composicións propias.

—Claro. As cancións tradicionais forman parte da nosa vida, da vida dos nosos pais, da dos nosos avós e é algo que temos desde pequenos. Está lindo que a un papá ou a unha mamá víngalle ese recordo de cando cantaba de chiquito, igual que mo traen a min. E, de igual modo, que se os nenos non a coñecían, pois que a coñezan. Logo gústame meter contido novo nas cancións da miña autoría, cousas que me encanta inculcar, aprender... ás veces de forma implícita e outras, explícita. Dicir isto é para aprender as cores ou imos aprender a lavarnos as mans e noutras, como sei que lles gusta moito Halloween, por exemplo, utilizar os monstros para aprender as cores, os días da semana ou con esta canción a non ter medo. Hai que meter un pouquiño de todo.

—Alude a Halloween, que o temos ao virar a esquina, e é algo que forma parte intrínseca da súa biografía musical.

—Si, a verdade. Paréceme unha época moi divertida e sei que aos nenos lles encanta porque lles chama a atención o susto que se lles pode dar cos personaxes, pero sempre afrontándoo para non terlle medo, de pasárnolo ben, xa sexa unha canción dun monstro que foi un pesadelo, pois nos imos a rir dese pesadelo, ou cO baile dos esqueletos imos aprender os estilos musicais. Detrás de cada canción de Halloween que compuxen gústame deixar unha mensaxe ou ensino. De paso que nos divertimos cos monstros, aprendemos.

—En que proxecto se atopa Luli Pampín?

—Estamos a preparar o show de Nadal en Madrid e esta fin de semana teño un show en Valencia, pero estamos a traballar para ir a unha chea de provincias máis.

—E cancións novas?

—Acaba de saír o meu novo disco, A rolda de Lulita, que ten unha chea de cancións para aprender. A canción que lle dá nome é un tema para divertirse facendo a rolda, como cando os nenos xogan e agárranse da man e empezan a virar. Logo temos para aprender as cores, as vogal... fixen a dO bombeiro e a bombeira porque me gustaba moito introducir o tema das mulleres nas profesións. En todos as cancións que compoño ultimamente, á parte de divertidas, deixan un mensajito no corazón para sempre.

—Para rematar, que é a maior alegría que se pode levar?

—A alegría con Luli Pampín lévema cando tiven o meu primeiro fan, que foi o meu fillo, e, de aí en diante, cada neno que me seguiu ou cada familia que me abriu as súas portas. Saber que a primeira palabra dun bebé é o bico de Luli Pampín ou as familias que me escriben que teñen nenos con síndrome de Asperxer ou de autismo e que me din que as primeiras reaccións que teñen ou que falan son coas miñas cancións é algo impresionante. É algo que, a día de hoxe, ségueme alucinando e que me segue dando forzas para seguir facendo o meu traballo con todo a devoción e todo o amor como o levo facendo ata o de agora.

---

---

---