Jesús Neno, párroco de Salcedo, lida coa procura de fondos para reabrir a igrexa, clausurada pola súa deterioración
20 ene 2020 . Actualizado ás 09:26 h.Jesús Neno Sanchez-Guisande é licenciado en Dereito e en Historia da Igrexa. Ordenouse sacerdote en 1982 e o seu primeiro destino foi a igrexa de San José de Campolongo. Tras doctorarse en Roma regresou a Pontevedra, primeiro a Monte Porreiro, logo a Figueirido e agora oficia en Salcedo. Tocoulle a difícil tarefa de mediar entre o Arcebispado e a parroquia para conseguir o financiamento que manteña aberto un templo clausurado hai máis dun ano por mor da súa grave deterioración e que necesita un investimento que supera os 300.000 euros.
-Que significaría para a parroquia de Salcedo o peche definitivo da igrexa?
-O templo é o lugar onde o crente se relaciona dun modo estrito con deus. A súa desaparición viría ser a agonía do cristianismo.
-O seu peche podería incidir nunha posible crise en Salcedo?
-O número de fregueses diminúe de forma alarmante. Isto sucede en moitos sitios, pero a min non me consola. O que máis me preocupa é a ausencia de mocidade nas liturxias. San Martín é un reflexo máis da crise que está pasando a Igrexa hoxe en día.
-É reversible?
-Como historiador da Igrexa cónstame que houbo crise en moitas épocas, con corrupción do alto e o baixo clero e escaseza de vocación. Pero hoxe en día hai outro factor determinante, unha galopante indiferenza cara a todo o relixioso. E ante esta situación non cabe a cegueira voluntaria e aferrarse ás prácticas de sempre. Non podemos responder os problemas de hoxe con solucións de onte. É a hora da imaxinación e da inventiva e non creo que valla ese priapismo pastoral que parece apoderarse dalgúns representantes de comunidades cristiás. Os tempos das exhibicións relixiosas pasaron. Esta crise gravísima afecta negativamente á situación pola que está a pasar Salcedo.
-A freguesía está implicada na restauración do templo?
-Hai unha comunidade cristiá pequena pero moi viva que celebra impertérrita na Raíña dá Paz a súa fe. Esta realidade ha purificado outros aspectos. Levámonos mellor e hai unha mellor relación persoal. Eu despídome persoalmente de todos os fregueses e iso axudoume persoalmente moito.
-O seu paso pola parroquia de Figueirido estivo marcado pola tensión cos veciños. Atópase máis cómodo en Salcedo?
-Esta é a parroquia que máis me satisfai. E gustaríame tamén chegar a sintonizar na mesma medida cos veciños de Bértola. Por mor dos problemas no templo hai unha crecente boa relación coas comisións de festas de Salcedo e iso é positivo para todos.
-Con algunha entidade a relación non é tan fluída?
-Con algunha non existe. O que me molesta é a indiferenza de moitos fregueses ante a sorte que poida correr o templo e parece que só poñen o seu interese en reconstruír cabanas da idade de pedra.
«Os tempos das exhibicións relixiosas pasaron. Necesitamos imaxinación»
«Non podemos responder os problemas de hoxe con solucións de onte»
«Gustaríame acadar cos fregueses de Bértola a mesma sintonía que con Salcedo»
«Son contrario á Lei de Memoria Histórica. Non é bo remover feridas»
Jesús Neno naceu en Santiago porque a súa nai se empeñou en que o seu primeiro fillo fose galego, pero a súa familia estaba destinada en Cádiz , onde o seu pai exercía como director provincial de Sanidade Civil.
-A súa vocación relixiosa ten que ver con influencias familiares ?
-Si. Da miña familia aprendín o valor da paz e o perdón e conceptos como a tolerancia e a comprensión. A miña familia paterna era de dereitas e monárquica e o meu tío Lorenzo foi masacrado no castelo de Mólaa con 133 oficiais, compañeiros vermellos, nos inicios da guerra. A miña familia materna era liberal e republicana. E o meu tío Gumersindo, republicano e masón, foi perseguido e destituído do seu cargo como decano da Facultade de Medicina en Zaragoza e fuxiu a Arxentina para salvar a vida.
-Esa etapa da vida do seu tío en Buenos Aires tamén tivo influencia en vostede...
-Totalmente. El alí fíxose moi amigo de Castelao, tanto que lle acompañou e coidoulle na súa enfermidade. De aí a miña amizade coa súa irmá, Teresa Castelao, unha muller cun nivel cultural extraordinario.
-Que opina da Lei de Memoria Histórica?
-Estou en contra, por suposto. Na miña casa nunca se deu o rancor. Sempre se falou de perdón e de non remover feridas difíciles de pechar.
-Que é o que máis aprecia da vida?
- Encántame a historia, sobre todo a da Igrexa; a música clásica, a cultura, os libros e as bibliotecas. Gústame compartir conversación con amigos coincidentes en gustos e en educación. E encántanme os cans; nunca me fallaron. Valoro moito a sinceridade e o bo gusto e o que máis desprezo é a ingratitud e a falsidade.