Aos seus 78 anos, Avelino segue percorrendo estradas e pistas coas súas bicicletas, na súa tardía afección polo ciclismo
05 jul 2017 . Actualizado ás 08:00 h.«Non 2015 fixen 17.431. Ou ano pasado, 18.789. A ver se este ano chego aos 20.000». Falamos de quilómetros. Os que Avelino Barreiro Barreiro (Bamio/Carril, 30 de Xaneiro de 1939) meteulles aos seus lozanas pernas, e os que pretende engadirlles no seu rutómetro particular de aquí á xubilación do 2017, cos primeiros 10.400 xa rexistrados no seu caderno. A que nos mostra co orgullo dun colexial aplicado que brande os seus notazas na materia que o apaixona, esa en a que non compite máis que consigo mesmo e o seu afán por querer sempre máis. Un caderno de bitácora no que atesoura case un cuarto de século de aventuras diarias nas estradas e pistas de medio Eixo Atlántico, pero tamén do Camiño de Santiago aos pedais dos seus tres bicicletas. Na de paseo, convertido en parte da paisaxe urbana de Vilagarcía, no que, calcula, percorre da orde duns 150 quilómetros ao mes só nos seus desprazamentos desde o seu domicilio en Carril ata un céntrico gran supermercado. Distancia esta que suma aos seus números para contarnos que, desde a súa tardía entrega ao ciclismo afeccionado en 1994, «levo tranquilamente uns 300.000 quilómetros feitos». E mentres o motor do 39 que calza Avelino siga tirando así de ben, o comercio especializado local seguirá contando cun dos seus mellores clientes, cos seus cambios de cadeas, «cada 5.000 quilómetros a dá bici de estrada, e 1.500 a de montaña», entre as súas prezadas notas manuscritas.
Data, saída, pasos intermedios, chegada, e distancia. Son os datos que recolle Avelino no que desde 1994 é practicamente un diario. Cos 12.000-13.000 quilómetros de rodaxe ao ano dos seus inicios, e a ameaza crecente de romper o teito das dúas decenas de milleiro. «Descanso vos sábados e vos luns, e ou resto dous días saio en bicicleta, non sendo que chova. Agora fago uns 400 quilómetros á semana, uns 1.900 ao mes». Aos seus 78 anos máis motivado aínda que cando con 55 acabou de atopar iso ao que todo o mundo soña con poder entregarse cando hai tempo para iso.
Mozo de cuberta 10 anos en barcos de pasaxe entre Barcelona e Mallorca, e Canarias, Avelino, nacido en Bamio e criado en Carril, traballou despois 5 anos nunha fábrica de compoñentes para televisores ao sur de Alemaña. Un posto en Conservas Baltar tróuxoo de volta a Carril cando «xa gustábame estar en Alemaña; pero a miña muller quería voltar». Pechada a fábrica en 1990, e «cunha idade na que non che collía xa ninguén», Barreiro tirou de viveiro para acadar o retiro.
Foi nesa recta final da súa carreira laboral, tras a perda da súa muller, cando Avelino descubriu o ciclismo como un pracer e unha motivación por igual. «Cando vivía a miña muller algún domingo ía ata Caldas. E cando iamos ao Terrón, como non cabiamos todos nun coche, meu fillo maior e mais eu moviámonos en bicicleta».
Sen a súa compañeira, o de Carril comezou a tirar de pedais ata Pontevedra. E ao pouco tempo uniuse ao Club Ciclista Xiabre e as súas marchas cicloturistas. «Metíanlle cana, nas subidas era a ver quen chegaba antes. Cando andaba co grupo poñíame ás veces a 170-180 pulsacións».
Cos anos o corpo, e a mente, levaron a Avelino a gozar en solitario. «Compito comigo mesmo», di. Movido por un afán de superación que ilumina os seus ollos e acelera a base de datos que aniña no seu cerebro. E no seu caderno anello, baixo ameaza de ser arquivada sen recoller a última singradura do carrilexo falta xa de papel. Ou por esas clases que o do 39 apalabrou con «un rapaz para que me ensine a traballar co computador» e modernizar o seu rexistro, mellorado co uso dun par de aplicacións de móbil, incluída unha rede social para ciclistas afeccionados como el.
Unha mocidade que talvez beba da fonte das praias de Portugalete e A Concha, onde Avelino se baña asiduamente; mesmo máis dunha vez no inverno. Ou quizais unha cuestión xenética, cunha das súas avoas prima dun avó de Gustavo César Veloso, campión da Volta a Cataluña e a Volta a Portugal, entre outros logros. O caso é que a alma de rodador de Avelino despunta máis que nunca. Protestando pola situación «terceiromundista» da rúa vilagarciá Rodrigo de Mendoza, «chea de buracos». Adiantando a súa intención de falar coa presidenta da Deputación para reclamarlle que limpe e manteña libre de cristais a beiravía do istmo do Grove. E sempre dobrado nun sillín, proxectándose ao xoves en Noia cun café na man e outros 53 prezados quilómetros máis nas súas pernas.