Unha necrolóxica para o can Ledo: «A súa familia, amigas e cans que o queren rogan un brinde para desexarlle unha boa viaxe»
RIBADAVIA
Os donos dun animal de Ribadavia colocaron carteis para informar da súa morte aos veciños
31 ene 2023 . Actualizado ás 19:12 h.Ledo morreu aos 15 anos. Cumpriunos o pasado 11 de xaneiro. Este can era a mascota de Ainoha Viñuela e a súa familia pero tamén un veciño máis do barrio da Madalena de Ribadavia , onde todo o mundo o coñecía. Ledo ía de viños cos seus donos, asistía ás asembleas do festival Arteficial, aos concertos que se celebraban en a vila, disfrazábase na Noite Meiga e ata acudía ás clases de pandereita da Festadá Istoria . Ledo era máis que un can para os seus e por esa razón, tras a súa morte, os seus donos decidiron preparar unha necrolóxica e repartila por esta vila ourensá.
«O can Ledo despediuse de Ribadavia o 27 de xaneiro do 2023. O noso compañeiro marcha feliz ós 15 anos de idade, co bandullo cheo de patatillas e moitas aventuras vividas ó carón das súas veciñas, amigos e amigas, encantado de ter vivido no fermoso barrio da Madalena. As súa famlia, amigas e cans que o queren ben rogan un brinde para desexarlle unha boa viaxe. Botarémoste moito de menos xa que fuches o mellor can do mundo», reza o obituario canino.
Ledo era un can adoptado e chegou á vida de Ainhoa de xeito casual. Asegura que foi el quen a elixiu a ela. Lembra que as súas vidas se cruzaron nas Pozas de Melón. Ela estaba a pasear, facendo fotos, e atopouse a unha parella que levaba dous cans adultos e varios pequenos. Un era Ledo. «Enseguida se meteu nos meus pes. Non quería separarse de min. Nese momento non o collín porque non podía facerme cargo del, pero á noite falei cos meus pais e dixéronme que me axudaban. Como tiña o contacto da parella chameinos para dicirlles que quería o can. Cando o vin de novo veu correndo a min. Podo dicir que el foi quen decidiu ter unha persoa e non o contrario», explica Ainhoa.
A dona de Ledo relata que decidiron facer a necrolóxica para que no barrio se soubese que morrera. Escribírona entre todos os membros da familia. «Todos nos dicían que era un máis. Cando íamos pola rúa saudábano a el antes que a min. Agora a xente pregunta onde está, porque estaban acostumados a vernos xuntos. Facía moita vida connosco. Mándanos moito amor e case todo o mundo conta unha anécdota fermosa con él. Era un can moi empático», explica Ainhoa. «Creouse un vínculo moi forte e especial, porque tiña un caracter marabilloso. Por iso estaba en todas partes», engade.
Recollerá as cinzas a semana que vén e, polo momento, non sabe onde as depositará: «Agora estamos moi tristes, inda que podemos dicir que Ledo viviu unha vida completa».