O Liceo de Ourense lembra a Pepe Fernández, un xefe médico cun liderado de valores
OURENSE CIDADE
Foi presidente da institución liceísta, da Academia Médico Cirúrxica e un profesional querido polo seu humanismo e empatía cos pacientes do hospital Santa María Nai
23 feb 2024 . Actualizado ás 05:00 h.O doutor José Fernández Rodríguez (A Habana 1923-Ourense 2020) deixou unha profunda pegada na sociedade ourensá polo seu labor profesional e a súa humanidade. Púidose comprobar onte á noite no Liceo de Ourense, cuxo salón nobre se encheu para render un cálido e emotiva homenaxe póstuma a Pepe Fernández, un médico que cumpriu o seu soño de pór en marcha un servizo hospitalario no Santa María Nai rexido pola atención profesional, respectuosa e humana, aos pacientes. A súa faceta como liceísta lembrouna Armando González, quen tamén o tivo como xefe de servizo de Medicina Interna no hospital provincial. Era un gran tertuliano e todos os días acudía ao Liceo, entidade da que foi presidente entre 1971 e 1976. Acabou co veto de deixar fóra a quen solicitaban entrar na sociedade se lles tocaba unha bóla negra en lugar dunha branca. Ampliou o edificio cunha planta, dotándoo de máis espazos, e encheuno de obras dos Artistiñas.
Manuel de Toro centrouse na súa etapa profesional como médico. «Todo o impregnaba dunha carga humana», comezou. De Toro contou que Pepe Fernández tiña o soño de traballar no medio hospitalario, creando un equipo co que aprender e ao que ensinar cada día. Falou de que contaba con 80.000 historias clínicas e realizaba un traballo diagnóstico de gran calidade na súa consulta. Entón, ao hospital Nai ían os pacientes da beneficencia e a todos os atendía con «profesionalidade, con empatía e respecto». Fomentou o espírito do Nai, de convivencia entre os profesionais, cun liderado baseado en valores como a xenerosidade e a honestidade. Rexeitou os cargos públicos que lle ofreceron, salientou De Toro , salvo o de presidir a Academia Médico Cirúrxica.
O seu fillo Javier falou da súa faceta familiar. Traballaba moitísimo, non tiña vacacións e pasaba o día na consulta. «Tiña o don dunha gran intelixencia que empregou para facer o ben», dixo. A súa neta Ana lembrou que o seu avó o sabía todo e facía sentir ben a quen estaba ao seu lado.