Myriam Vázquez dirixe xunto ao seu irmán o grupo de adegas ao que pertence Reitoral de Amandi
22 sep 2020 . Actualizado ás 10:30 h.Myriam Vázquez (Ourense, 1970) codirige un grupo que vende cada ano desde Galicia uns 20 millóns de botellas de viño por todo o mundo, un dato que vale por toda unha presentación. Engadan sinxeleza, simpatía, determinación e que é filla do seu pai (Manolo Arnoya, presente en toda a conversación) e terán un retrato a grandes liñas dunha raíña do viño.
-Este ano cumpriu 50.
-Pois si, o 2020 trae de todo, ja, ja.
-Como o celebrou?
-Eu cumpro anos dous días antes do aniversario da morte do meu pai, así que se os meus aniversarios xa non me gustaban moito pois agora menos. Pero como os 50 hai que celebralos, aproveitei para que a miña filla fixese a comuñón e xuntámolo todo.
-Cantos fillos ten?
-Unha, de 8 anos. Fixemos agora un viño de Ribeira Sacra co seu nome: Matilda Nieves .
-Xa a meteu no negocio.
-Non me gusta que os pais marquemos tanto aos fillos. O que pretendo é que o vexa como algo para gozar, non que se teña que dedicar a isto.
-Vostede si o fixo.
-Esta é unha empresa moi familiar. Menos o meu marido, estamos todos involucrados. No negocio estamos o meu irmán e eu. A miña cuñada e a miña nai, que está como en segunda fila, tamén participan. Eu creo que o meu pai, como o meu irmán era maior, sentiuse tranquilo no sentido de que pensaba que xa tiña a substitución. E a min deixoume voar por libre. Xa sendo avogada un día chamoume e díxome: «Mira, para que che estean puteando, mellor que sexamos os de casa», ja, ja. E incorporeime ao negocio familiar, hai xa 20 anos.
-Está a lembrarme a «Falcon Crest» e aquela serie de Concha Velasco...
-Lazos de sangue.
-¡Iso! Son as adegas un escenario propicio para estes novelones familiares?
-É porque o sector do viño ten unha parte moi emocional. Non é como ter unha fábrica de parafusos.
-Segue sendo o viño un mundo de homes?
-Xa non é tan estraño ver mulleres neste negocio, aínda que máis na parte técnica. A nivel nacional, os órganos de dirección do sector do viño, seguen sendo masculinos. Aínda que xa non é o de antes. Eu recordo ao principio, cando ía con algún compañeiro a traballar por aí, tomábanme pola secretaria. Dicíanme: «Toma nota aí, neniña».
-Bota de menos o traballo de avogada?
-Non, gústame moito máis leste. Son moi apaixonada deste mundo.
-O único que lle pido é que non me diga o que me din todos: «O mellor do viño é compartilo».
-Ja, ja. Eu direille outra cousa: neste sector habémosnos/habémonos posto tan estupendos que parece que para tomar un viño e gozalo tes que ser un catador de aquí agárdoche. Creo que as adegas nos equivocamos porque eu non teño que dicirlle a ninguén como debe gozar un viño. Nese sentido, a cervexa hase metido de cheo en calquera celebración porque non lle damos tanto aparato. Pasámonos de freada. O viño é para gozalo, saibas moito ou saibas pouco.
-Cal é o máis sofisticado que tomou?
-Algún dos que gardaba o meu pai na súa adega. Abríaos de cando en vez e dicía: «Imos abrir leste, a ver que nos atopamos».
-Cando era pequena, que quería ser de maior?
-Eu non quería traballar no negocio familiar. Quería ser veterinaria ou bióloga. O meu pai deixábame falar e cando tiven 15 ou 16 anos díxome: «Bióloga, bióloga? Ti o que tes que facer é Dereito». E foi o que fixen, ja, ja.
-Era travesa de nena?
-A miña nai conta que non. Incluso unha vez que oíron un ruído era eu que me caeu e estaba a intentar volver ao berce. É unha imaxe penosa. Aínda que logo me fixen unha adolescente petardísima.
-Celta ou Dépor?
-Aquí teño o corazón dividido. Teño familia na Coruña e en Vigo. Talvez un pouco máis do Dépor, polos recordos do equipo de Arsenio.
-Como diría que é vostede en catro palabras?
-Son moi leal e tamén moi visceral; un pouco controladora e de fiar.
-Sabe perder o tempo?
-Non me angustia non ter todo o día cuberto. Agora descubrín o running. Son disfrutona do dolce far niente.
-Que tal na cociña?
-Aprendín bastante no confinamento.
-¡Cantos cociñeiros revelou o confinamento!
-A que si? Non todo foi negativo. A miña filla ten un recordo moi agradable do confinamento, porque os pais pasamos máis tempo cos nosos fillos e habémosnos/habémonos redescubierto.
-Ten un lugar favorito?
-Unha pequena cala en Monte Lourido.
-Que diría que se lle dá mal?
-Disimular. Son un pouco zulú na vida social.
-Unha canción.
-O meu pequeno tesouro, de Presuntos Implicados.
-Que é o máis importante na vida?
-Ter a conciencia tranquila.