José María Gómez será ordenado diácono permanente o domingo pola tarde na Catedral
26 mares 2019 . Actualizado ás 08:10 h.«Tiven uns avós que me inculcaron a fe. Non ma impuxeron, senón que ma propuxeron. E eu recibín a formación con moito agrado. Creo que esa é a base fundamental para que cando chegue o momento de escoller o teu camiño saibas realmente o que queres facer», conta José María Gómez Melón. Naceu en Santa Ana de Chaodarcas (Pereiro de Aguiar) en 1954 e entrou en contacto coa orde dos servitas desde pequeno. O domingo converterase no primeiro diácono permanente da diocese de Ourense.
Foron os servos de María os que lle propuxeron continuar a súa formación espiritual no país católico por antonomasia. «A miña vocación naceu na parroquia da Inmaculada, observando como se entregaban eles e axudándolles como monaguillo», lembra sobre a súa adolescencia. «Naquel tempo o noviciado estaba cheo de mozos, todo o contrario ao que sucede agora, así que me tiven que marchar a un santuario de Turín, no que recibín a miña formación como relixioso. Despois destináronme a Xénova e dediqueime á pastoral da parroquia», resume sobre a súa longa estancia no país mediterráneo.
O seguinte paso a Xénova foi Valencia, onde asistiu durante algúns anos a pacientes e familiares hospitalarios. «Poder darlles palabras de consolo e facelos sorrir é un labor moi gratificante. É bonito ver como se alegran e agardan con ilusión a túa visita», afirma o que será o primeiro diácono permanente tras a súa ordenación na Catedral.
É consciente do problema vocacional que sofre a entidade relixiosa e de que os tempos nos que -como el- moitos tiveron que facer as maletas para formarse porque os noviciados estaban cheos quedaron moi atrás. «Ultimamente non é que a Igrexa estea a dar unha boa imaxe do que poden chegar a ser os diáconos, bispos ou cardeais. Están a suceder cousas que, como é lóxico, non agradan a ninguén», lamenta sobre as denuncias que arrasan á entidade da que leva formando parte toda a vida.
«Estou moi ilusionado, a pesar da miña idade, porque teño bastante experiencia pero isto é unha realidade nova e resulta interesante», responde cando lle preguntan que sentiu ao coñecer a noticia. Aos seus 65 anos ri timidamente cando lle preguntan se nunca contraeu matrimonio -os diáconos que se ordenan a unha idade adulta poden estar casados- e confesa que agora ten que realizar un xuramento de celibato.
«Non é que haxa dous tipos de diáconos -aclara sobre as funcións que desempeñará tras o seu ordenamento do domingo- é que os diáconos transeúntes continuarán a súa formación para chegar a sacerdotes, mentres que o permanente o será toda a vida».
Non poden celebrar misa nin consagrar. Tampouco confesar nin dar a unción aos enfermos. «O diácono dedícase á liturxia e a caridade, fundamentalmente. E se algunha vez, como ocorre agora cada vez máis a miúdo, non hai sacerdotes suficientes para todas as parroquias, nós podemos oficiar bautizos, vodas ou enterros. E aínda que só se centrase no labor caritativa, o diácono pode ofrecer moito á sociedade. Por desgraza, a cantidade de xente necesitada vai en aumento», finaliza a menos dunha semana de ser nomeado polo bispo de Ourense, Leonardo Lemos Montanet.