Julio Mourelo: «Elixín a banca e non a pizarra porque era máis segura. Hoxe non sei»

Julio Mourelo adora O Barco. Aínda que el naceu en Tarifa porque alí estaba o seu pai destinado como carabineiro, tiña apenas uns meses de vida cando a familia regresou a Valdeorras. Só volveu irse «» para facer o servizo militar como voluntario na unidade de sanidade na Coruña. Os seus mandos animáronlle a facer carreira militar, pero descartou esa opción porque supuña estar lonxe de casa.

O Barco, di, deullo todo. Aquí coñeceu á que hoxe é a súa muller, unha zamorana á que lle presentaron cando veu ver ao seu tío, o falecido párroco Benvido Miguélez (tan querido pola poboación que ata dá nome a un paseo). E na localidade desenvolveu Xullo a súa carreira laboral. «O máis lonxe que fun traballar foi á Rúa e a Sobradelo», relata. No Barco naceron os seus fillos e os seus netos.

Como moitos valdeorreses, Xullo comezou a súa vida laboral na lousa. «Naqueles momentos empezaba a coller forza o sector», lembra. Os seus estudos en Peritaxe Industrial (unha titulación a medio camiño entre o que hoxe son Empresariais e Económicas) abríronlle as portas á entón Caixa de Aforros Provincial de Ourense. «Entrei no departamento de contas correntes, nunha época na que todo se facía a man», relata. Na década dos 70 compatibilizou o traballo en banca con levar as contas a unha louseira. O sector estaba a despegar con forza nos mercados internacionais e púxose en marcha un plan de regularización por parte de Facenda que obrigou a un cambio importante na xestión económica das empresas. «Traballaba polas tardes porque mo pedira o socio maioritario. Cando faleceu díxenlles que era mellor que colleran a unha persoa a tempo completo. Eu non podía dar o 100 % porque non quería deixar o banco. Escollín a banca fronte á pizarra porque daquela era un sector máis seguro. Hoxe en día non sei se o será», dúbida.

Di que o mellor do seu traballo era o público. «De pequeno axudaba ao meu pai na churrería e de aí veu que me guste tratar coas xente. Os clientes valoran que te intereses por como están e pola súa vida. Esa era a verdadeira vinculación con eles, a maneira de fidelizalos», conta. Traballou 37 anos no sector da banca. No 2000, coas fusións das antigas caixas, ofrecéronlle prexubilarse e aceptou.

Xullo sempre foi unha persoa moi inqueda cun grande interese pola cultura e firme defensor do asociacionismo. Foi un dos impulsores da rondalla Airiños do Barco nos anos 60. E estudou fotografía extasiado pola maxia que vía no estudo que Isabel Crespo, unha das pioneiras no fotoperiodismo, tiña na praza Maior. «O que máis me gusta é o retrato», confesa, aínda que goza inmortalizando paisaxes, así como o ambiente urbano e a vida nos pobos. Tamén formou parte da directiva da confraría do Nazareno, impulsou o coro parroquial de Viloira, foi presidente da sección de fotografía do Instituto de Estudos Valdeorreses, coralista do Orfeón Valdeorrés e involucrouse no Casino.

Xa xubilado, no 2009 ofrecéronlle porse a cargo de Cáritas en Valdeorras. «Custoulles pouco convencerme. Sabía o que había que facer: saír á rúa e falar coa xente, porque moita xente que non ía á igrexa quería colaborar con Cáritas», explica. A resposta foi a agardada, di agradecido. Os barquenses sempre lle mostraron o seu lado máis solidario. Dedicou moitas horas de traballo altruísta a unha entidade que é un piar fundamental na atención aos máis desfavorecidos na localidade. «Ata traballaba de noite para desenvolver aplicacións informáticas que nos permitiran ter os datos reais actualizados», relata. Deixou o cargo no 2023 por desavinzas co actual párroco. «Dimitín porque non estaba cómodo», resume sen entrar en máis detalles. Ese mesmo ano foi o pregoeiro das Festas do Cristo. «Foi unha honra que me considerasen unha persoa tan relevante», di.

 

Toca a guitarra no coro do colexio no que dá clase a súa filla e estudan os seus dous netos

Julio Mourelo ten un vicio confesable: durmir ata tarde. «Tiven que madrugar durante moito tempo, así que agora non o fago», di. Iso si, unha vez esperto leva unha vida en grao sumo activa. «Gústame moito furgar na finca e tamén a informática. Ademais, no verán imos uns días á praia e despois pasamos agosto no pobo da miña muller en Zamora», relata sobre a súa esposa. Levan xuntos toda unha vida. Conta que lla presentaron un día que estaba de visita no Barco e non volveron atoparse ata un ou dous anos máis tarde. Nada máis vela achegouse a ela e sacouna a bailar. Nunca máis se separaron. «Foi amor a primeira vista», conta. E engade rindo: «O Cristo fixo moitos miragres». Casaron en 1969. Un ano despois naceu a súa filla Marta e cinco máis tarde chegou Xullo. Teñen dous netos, Pablo e Marcos, que estudan na Divina Pastora, o mesmo colexio no que dá clase a súa filla. Xuntos forman parte do coro escolar, Xullo coa guitarra.

---

---

---