Á presidenta do Consello Regulador de Monterrei «dábaselle ben todo» no colexio
09 jul 2018 . Actualizado ás 11:57 h.O colexio concertado María Inmaculada de Verín -«as monxas», como todo o mundo o coñece- bosteza nos primeiros día de xullo, adormentadas as súas aulas nun silencio tan só interrompido polos traballos de mantemento que se despregan en varias dependencias. O reencontro entre a presidenta do Consello Regulador de Denominación de Orixe Monterrei, Lara dá Silva (Verín, 1989), e a súa profesora de Música e Inglés na ESO, Aurora Chiqui Otero (Ourense, 1971), discorre entre a placidez da ausencia de alumnos e as emotivas interrupcións de
profesoras que queren saudar á antiga alumna.
Ela déixase querer e aproveita para confirmar que «este colexio é como a miña casa». Nun recoñecible edificio da verinesa avenida de Portugal estudou Lara ata 4º da ESO, momento no que lle tocou dar o salto ao instituto, o Taboada Chivite. «Non supuxo un gran cambio -relata-. Sen dúbida, non me sentín menosprezada por chegar dun colexio relixioso, e cos profesores a relación foi xenial».
Ante a tesitura de elixir a un dos docentes da súa vida, Lara non tivo grandes dúbidas, aínda que na charla van saíndo moitos nomes aos que garda gratitude e cariño. Entre eles, o de sor Victoria , a súa primeira mestra, «todo dozura e preocupación polos alumnos». Sorriso en rostro, Victoria é unha das alegres interrupcións da entrevista. Pero, postos a escoller, Lara dá Silva queda con Aurora Otero, simplemente Chiqui: «Era unha profesora que che facía crecer como persoa, que che daba seguridade, que che dicía: é a túa decisión, tes que elixir e estar tranquila contigo mesma. Eu considero moi importante que existan profesores que se gañen o respecto da clase, que prediquen co exemplo e que, como estudantes, non che fagan perder a curiosidade».
«Cando son adolescentes -intervén a mestra- hai que ensinarlles a ser realistas e, ás veces, hai que exercer de avogado do diaño e pór pegas -«e iso Chiqui faino estupendamente», ri o seu exalumna-. Creo
que non é tan necesario ensinarlles contidos como educalos e dicirlles: eu vou estar ao teu lado; se metes a pata, xa a sacaremos entre as dúas».
Con Lara, que, tras o instituto, estudou Dereito no campus de Ourense e Criminología en Santiago, Chiqui non tivo que sacar moito a pata: «Era unha alumna moi traballadora, que non se conformaba nin con sacar un notable nin con que ti lle dixeses algo sen explicar. Lara nunca foi de ¡si, señor! Era unha nena con carácter e outra das súas características é que sempre estaba voluntaria, participaba en todo e o certo é que se lle daba ben todo».
«A min encantábame a Lingua, tamén a Música e a Química, sobre todo o laboratorio. E de Coñecemento do Medio recordo que tiñamos un caderno máxico, na que faciamos todas as preguntas básicas do curso, puñamos as respostas e logo participabamos nun xogo entre todos os alumnos, unha competición sa na que aprendiamos moitísimo».
No colexio, Dá Silva aprendeu a vencer a un inimigo que aínda hoxe a axexa: «Apaixonábame cantar e, de feito, cantaba no coro e encantábame, pero non me gustaba nada estar de cara ao público. Con iso aprendín moito, e hoxe éme útil no meu traballo, porque saía ao piano ou ao micrófono, a pesar de que estaba a dicir: Terra, trágame!».
A evolución profesional de Lara dá Silva non pillou por sorpresa á súa profesora: «Cando nos decatamos de que a elixiron presidenta do Consello os seus profesores coincidimos en que é a persoa ideal. Lara é da xente da que se agardan cousas moi grandes. Non che sorprende que estea nun cargo porque sabes que vale e que o vai facer moi ben».
Experiencias
Para o cargo, e para a vida, Lara dá Silva garda experiencias e ensinos da súa etapa educativa: «Chiqui facíache crecer desvinculándoche de todo. A ela non lle importaba de quen eras filla, facíache ver a vida por ti mesma e sempre nos dicía: Tedes unha responsabilidade moi grande cando saiades de aquí porque vós ides cambiar o mundo. E iso si que che fai crecer».