Tras case trinta anos á fronte, o hostaleiro ourensán Daniel Martínez traspasa o restaurante A Abadía e retírase para descansar
17 sep 2023 . Actualizado ás 13:33 h.Daniel Martínez (Ourense, 1960) é o pequeno de cinco irmáns e a súa historia comeza no rural da provincia. «Nacín e críeme en Rioseco (Calvos de Randín). O meu pai tiña gañado e de neno axudáballe no campo», lembra. O seu primeiro traballo como tal foi de albanel, con só 15 anos. Despois decidiu irse a Suíza para traballar en hostalería. «Funme con 18 anos e volvín definitivamente aos 26», di. Nese tempo pasaron moitas cousas na súa vida. No profesional, formouse como camareiro e xefe de sala. No persoal, casou co amor da súa vida, Benita Valencia, e tiveron á súa primeira filla, Noelia. «Viñémonos porque non queriamos que a nena crecese en Suíza, así que nos mudamos a Ourense cidade», afirma. Estando xa aquí naceu a súa segunda filla, Ari, e empezou a súa andaina no mundo da hostalería local.
«Un dos xefes que tiven como albanel comprou a Parrillada Don Pablo, propúxome que lle alugase o local e dixen que si», conta Daniel. Así empezou a súa traxectoria como hostaleiro en Ourense. Remata agora, case catro décadas despois. «Ao principio non foi doado. Tivemos que adaptarnos», admite. Aos poucos todo foi mellorando. «Era a época en que o equipo de baloncesto local, por aquel entón Caixa Ourense, xogaba no pavillón dos Remedios e entón tanto xogadores como afeccionados fixéronse clientes nosos», lembra. O seu primeiro restaurante conquistou aos empregados de Coca-Cola. «Repartidores e camioneiros estaban sempre nas nosas mesas. Era moi graciosa ver a nosa entrada chea de furgonetas da marca», engade Daniel.
De alí pasou a pór en marcha o proxecto que se converteu no seu segundo nome e na súa segunda casa, porque a este ourensán todo o mundo lle coñece como Dani Abadía. Desde que abriu o local na rúa Valle-Inclán o 22 de outubro de 1994 son moitos os cambios que experimentou o seu negocio ata agora, que acaba de traspasalo. «Naceu como unha cervexería alemá porque esa era a ilusión do meu socio, que logo deixou o proxecto», conta Daniel. O seu foi unha aposta arriscada que saíu ben, polas cervexas do centro de Europa e pola comida alemá. «Tiñamos codillo asado e chucrut. Naquel momento habería outras dúas cervexerías en Ourense así que era unha tolemia a cantidade de cervexa que vendiamos. Todo o mundo quería probar as importadas», rememora. Cando empezaron a vendelas nos grandes supermercados decidiron cambiar o concepto. «En só dous anos comprei o local de ao lado e ampliamos para ser un restaurante», explica. Entón empezou a parecerse máis á versión da Abadía que coñecemos hoxe. Comida caseira, menú do día e o reto de atender ben a todo o mundo. «Cantos máis mellor. Nunca fun capaz de dicirlle que non a ninguén», di. Fose a hora que fose, Daniel entraba na cociña e sacaba algo para comer.
O bacallau á portuguesa é o emblema da casa, aínda que tamén destacan as súas pizzas, a súa lasaña e a súa cordon bleu. «Apostei por facer bo produto galego e cociñalo de forma moi limpa, sen apenas especias ou floreos, porque se non disfrazas a comida», di. Non son poucos os que celebraron ceas de empresa, de Nadal, reencontros do colexio ou aniversarios familiares neste restaurante ourensán, que foi pioneiro en instaurar os menús de grupo. E é que este negocio é para todos os públicos e moi familiar. Nel Daniel non estivo só, acompañárono Benita e as súas fillas, Noelia e Ari, que creceron fóra e dentro da barra. «Foi duro, pero se volvese atrás, volveríao facer. A min encántame a hostalería. Gústame moitísimo cociñar e estar en contacto coa xente. O que pasa é que agora hai un problema moi grande de persoal en Ourense, é imposible atopar a profesionais que queiran traballar, e eu xa tiven os meus achaques así que non podo entregarme ao 100 % ao restaurante», confesa Daniel, que sufriu unha aneurisma cerebral fai quince anos. «O médico recoméndame que non me estrese moito e vai sendo hora de facerlle caso», engade. Ao non atopar equipo, decidiu retirarse, dous anos antes de chegar á idade de xubilación, e traspasar o local, que queda en mans doutro hostaleiro da cidade que prometeu manter a esencia da Abadía intacta. «A miña vida está neste restaurante. Fun moi feliz aquí, onde pasei case doce horas a diario», admite. E asegura que por alí seguiremos véndolle moi a miúdo.
«Non fago distincións: son da UD Ourense, do CF e do Arenteiro»
Ao ourensán Daniel Martínez non só lle encanta cociñar, tamén lle perde o fútbol. «É unha das miñas paixóns. Mesmo chegamos a ter un equipo para botar pachangas que se xestou na Abadía», conta. Antes era máis do baloncesto pero agora non para co deporte rei. Gózao xogando, véndoo pola tele e tamén indo ao campo. Daniel xa era seareiro do Club Deportivo Ourense. «Non fago distincións, son seguidor dos tres equipos fortes da provincia. Vou ver á UD Ourense, aos do CF e ao Arenteiro. Teño grandes amigos neste sector porque me encanta, síntoo de corazón. Hai anécdotas de moitísimos xogadores na Abadía, porque son como da familia», afirma. Agora que se rematou o de traballar, Daniel quere dedicarse a coidar dos seus netos. «Teño dous e son guapísimos», di. E xa van herdando o seu amor polo fútbol. O resto do tempo é para estar na casa do pobo, en Calvos de Randín, onde ten o seu propio horto.
DNI
Quen é. Daniel Martínez Pérez naceu o 24 de xaneiro de 1960 na pequena aldea de Rioseco, en Calvos de Randín.
A que se dedica. É hostaleiro desde fai catro décadas. Empezou en Suíza, logo alugou a Parrillada Don Pablo en Ourense e finalmente abriu A Abadía en 1994. A dous anos de chegar á idade de xubilación, retírase e ha traspaso o restaurante.
O seu recuncho. queda co local no que máis tempo da súa vida pasou: A Abadía. «Durante case trinta anos foi a miña casa. Teño moitísimos bos recordos alí e iso é o que me levo», afirma.