Estará este xoves na aula magna da Facultade de Ciencias Empresariais e Turismo para ofrecer unha charla sobre a súa experiencia
09 jun 2021 . Actualizado á 05:00 h.Un dos homes de Manuel Pellegrini é ourensán. Félix Cao naceu na cidade en 1983 e tras estudar un máster de Lesións en Madrid, pasou por equipos de varios países e niveis, como o Pontevedra, as categorías inferiores do Celta, o Ribadumia, o Wuhan Zall e o Hebei Fortune chineses, e o West Ham United, histórico do fútbol inglés. Actualmente é o preparador físico do Real Betis. Este xoves, Cao ofrece unha charla patrocinada polo grupo Vila Castro.
-Por que escolleu ser preparador físico?
-Xoguei desde pequeno no Club Deportivo Ourense e a partir de determinadas categorías non me daba o nivel para seguir crecendo. Centreime nos meus estudos, e ao final da licenciatura había materias relacionadas co fútbol, específicas en canto a rendemento. Os meus profesores ofrecéronme a posibilidade de enrolarme no grupo de investigación que había na facultade e empecei de modo profesional.
-Como foi o irse a China? Como é o fútbol alí?
-Ofrecéronme irme por catro meses e acabaron sendo tres anos e medio. É unha potencia mundial en moitos deportes individuais, pero o fútbol alí ten, como quen di, vinte anos de existencia. Hai anos empezaron a investir moito e ultimamente centráronse en mellorar o fútbol base.
-E irse a Inglaterra? Viven o fútbol alí tanto como parece?
-Si. Eu non teño tanta experiencia como o grupo co que traballo e poida que mitifique un pouco a miña experiencia no West Ham, pero todos me comentan o mesmo: ‘para os ingleses o fútbol é unha relixión'. Téñeno todo moi desenvolvido e estruturado. Os clubs atenden a todos os aspectos, incluso ao nivel de estar inmersos na comunidade. Os equipos de Londres, por exemplo, están moi concienciados con axudar á xente dos seus barrios.
-Que tal foi esta tempada no Betis?
-Na primeira volta fomos pouco consistentes, pero a partir de decembro enlazamos unha moi boa serie e ao final conseguimos ese obxectivo de clasificarnos para a Europa League. Para min é un soño. É a primeira vez que vou disputar unha competición así.
-Desde a óptica de preparador, cambia moito a forma de traballar en función do tipo de fútbol que se practica en cada país?
-O contexto determina moito as situacións. Os recursos que tes tamén inflúen pero ao final é máis o estilo, as metodoloxías e o perfil que seleccionan os equipos. En ligas como a inglesa si que lle dan máis importancia á condición física polo ritmo de xogo tan alto que hai. Tamén os árbitros deixan seguir moito máis e iso condiciona moito.
-Atopouse con algún futbolista cuxo físico lle impresionase especialmente?
-Agora mesmo todos os xogadores evolucionaron moitísimo na parcela física. Son conscientes de que a súa ferramenta de traballo é o corpo e coidan moito a alimentación, parte mental... Non che atopas nada que sexa fóra do común pero ves que todos están en óptimas condicións. Logo hai casos como o de Sergio Canales, que sorprende que renda así con tres rupturas do ligamentos cruzado e dúas lesións de isquios. Pero o ves traballar, como se coida e como prioriza... Ao final son moitas horas investidas no seu día a día para render a ese nivel. Outros por exemplo teñen unha moi boa condición, tiveron sorte coas lesións e ves que renden cunhas idades que antes era impensable, como Joaquín. Tamén os hai que son auténticas bestas da natureza como Michail Antonio ou Arnautovic, e traballan para aproveitar esas condicións.
-De quen diría que aprendiches máis nestes anos?
-Eu intento coller de todo o mundo. A xente coa que traballo, Manuel Pellegrini e José Cabello; no seu momento Enzo Maresca en Inglaterra, que creo que vai ser un adestrador top. Tamén tiven a sorte de ter mentores como Eduardo Domínguez, Luis Casais e Carlos Lago do grupo de investigación HI20, que levan moitísimos anos nisto.
-Que poderá atopar un na charla deste xoves?
-A idea é que sexa un ambiente familiar e distendido, no que falar, non tanto da parte máis técnica, e si máis ben da experiencia. E tamén interactuar coa xente e ver que curiosidades poidan ter.
-Que cre que poderán aprender de vostede os que asistan?
-Eu intento nutrirme de experiencias dos demais, e compartilas creo que pode achegar unha luz, unha idea, un camiño, algo. Tamén tratarei de explicar o que non se ve, os sacrificios que implica esta profesión.