Era un mosquito minúsculo, tan minúsculo que aínda que ouvía a súa aguda frecuencia, non era capaz de velo. Comezou a voar arredor da miña orella ás tres da mañá. E cando axitaba a man para tentar acabar con el, de súpeto aparecía na outra orella. Pasei así media noite, e a outra media rascando todos os meus nocellos, pois ese mosquito ínfimo non deixou unha articulación sen picadura.
Acabei espertando ao Xan, que medio durmido (e medio sentido), acendeu a luz, colleu o matamoscas e esperou pacientemente a que aparecera. Pero non apareceu. E unha vez aceptamos o noso fracaso, decidimos volver durmir. E cando conseguín conciliar o sono, o ridículo son do insolente mosquito manifestouse de novo, e fixo a noite imposible. Desesperada esperei a que a frecuencia se pousara nalgún lugar da miña cara e, sen pensalo moito, coa man completamente aberta, dinme unha labazada tan forte, que coido que me fixen dano a min mesma. Non sei se o matei. Non me deu tempo a sabelo, pois aos cinco minutos, desgraciadamente, soou a alarma e rematou a miña noite sen sono.
E hoxe deume por pensar (supoño que será polo cansazo), que o desprezable mosquito, non é tan diferente a eses pensamentos que, ás veces, contra as tres ou catro da mañá, aparecen na miña mente, espértanme co seu ronsel, e a pesar de loitar por apartalos, non consigo desfacerme deles. Non hai matamoscas que os pare. Ou si, todo depende de se consigo acender a luz sen espertar ao Xan para volver a ese libro de Marías ou Didion ou Montaigne, e así encamiñar os meus pensamentos escuros cara os daqueles escritores que iluminan esas noites insomnes que, con ou sen mosquito, dan forma á miña existencia.