Por que colapsamos a urxencias
Señor conselleiro de Sanidade: se se pregunta por que a cidadanía colapsa os servizos de urxencias hospitalarios non ten máis que darse unha volta polos centros de saúde, especialmente nos pobos. A norma xeral é unha espera de máis de sete días para unha consulta ordinaria co noso médico de atención primaria. En ocasións, máis. É evidente que cando pedimos unha cita é porque necesitamos atención médica, e, aínda que non se considere de urxencia, precisa a observación dun profesional, xa que se non caeremos na automedicación, contra a que nos preveñen sempre.
No centro de saúde temos a primeira barreira para conseguir esta atención por parte do persoal administrativo, que desde a pandemia parece que se capacitaron para decidir que síntomas determinan se é precisa unha consulta de urxencia ou non. Como consecuencia, na cidade acabamos no PAC, aínda sendo conscientes de que non é unha urxencia pero necesitando atención para a nosa doenza. E esta situación empeora moito nunha poboación máis pequena, porque os centros de saúde están desprovistos de medios para facer calquera proba, co que o servizo de urxencias limítase a proporcionar calmantes e remitirnos a atención primaria.
Cando non che ofrecen solución e tes á túa nai de 90 anos cunha forte dor durante varios días, chega a desesperación por buscarlle unha solución, e acabas no servizo de urxencias do Álvaro Cunqueiro. Grazas ás persoas profesionais que traballan neste servizo, xa que por fin puidemos atopar atención adecuada para ela. Agardo que a súa idade non fose determinante tamén para a atención recibida en primeira instancia...
En resumo, non é por capricho polo que recorremos ao servizo de urxencias hospitalario, senón por impotencia ante a resposta de atención primaria. E non me refiro ao persoal, senón ao sistema. Ana Álvarez.
Charles Kirk
O asasinato de Charles Kirk é unha pedra máis no longo es estreito camiño da polarización polo que se desliza perigosamente o mundo actual. O diálogo, os dereitos individuais, a tolerancia, o respecto, estanse vendo seriamente comprometidos por persoas (e especialmente dirixentes políticos, certas personalidades do mundo das finanzas, algúns pensadores, influencers do mundo das redes sociais con millóns de seguidores) que pregoan discursos xenófobos e de odio; discursos de oposición aos avances e conquistas sociais; discursos de supremacía e dunha democracia feita a súa medida, partidarios en moitos casos dun populismo violento.
O asasinato de Kirk é tan censurable como o de calquera ser humano feito por ideoloxías, crenzas, cor de pel. Pero convertelo nun motivo para clamar vinganza (como están a facer a súa esposa, Trump e a extrema dereita) é deformar a realidade e botar máis leña ao lume cando se trata sobre todo de sementar cordura.
Os dereitos individuais e colectivos que o noso mundo logrou a costa de moitos esforzos e amarguras están a sufrir un grave retroceso. Manolo Romasanta Touza. Sigüeiro.
Volta de porca
Ían a 80 quilómetros por hora cando lles tiraron ao asfalto chinchetas e cristais. Para un ciclista en pleno esforzo significa perigo inmediato de accidente, quizá mortal. E por que? Para protestar contra Israel por intermediación dun equipo ciclista? E como os demais equipos dA Volta corren cun equipo xudeu, semita, hebreo, son igualmente culpables? E para que? Para poder contar á mañá seguinte tomándose unha cana no bar que se cobraron unha presa en España á conta do desastre humanitario en Gaza, e «ponme outra, taberneiro»?
Estes non son heroes da protesta civil, senón paladines descerebrados do descontento irracional. Ata que nivel chegaron quen sae a acosar violentamente a uns deportistas completamente alleos aos desvaríos da política? Ata que nivel de irresponsabilidade descenderon conscientemente os políticos que «admiran» —o presidente do Goberno o primeiro!— e acirran sen decoro —unha ex-ministra de Igualdade— a uns manifestantes vándalos, embraveciéndolos aínda máis?
O encanallamiento da sociedade é fomentado xa sen tapuzo ningún polo mesmísimo Goberno á conta de manifestacións deportivas que nada teñen que ver con manifestacións políticas. Un Goberno panfletario e que demostra un día tras outro a súa carencia de freos morais para transformar a realidade no que non é. España necesita unha segunda Transición, do sanchismo á democracia plena que se empezou a perder no 2004 co advento de Zapatero. José Eguiagaray. Bruxelas.