Escribo esta columna un mediodía sen ti. E xa nada será o mesmo. Os da cuadrilla estamos feridos. Unha cicatriz de tristeza, como balas, atravesounos o corazón. Porén eu non quero escribirche, meu camarada, dende a tristeza. Creo que esta é outra das túas chanzas. Dedidiches desaparecer de puntillas, sen ruído. Estarás nun convite de Harleys nalgún lugar do mundo. Ou pensando o disfrace do próximo carnaval. Quizais paseando na ambulancia que convertiches en autocaravana. Ou en Chaves, deixándote abrazar polos amigos. Ai, os amigos! Lémbrote sentado no bar que levaba ese nome, na avenida de Portugal. Tan atractivo e sedutor. Tan de ollos azuis, mirada limpa. Contigo danzaba a alegría, esplendorosa, en cada reunión. As lágrimas non existían, aínda que estivesen prendidas por dentro, coma hoxe. Non coñecín a ninguén con maior enxeño ca ti. Ninguén. Nunca. A imaxinación foi o teu reino, inmenso e fértil. Eras un mago capaz de mudar o negror pola cor máis luminosa. Eras unha canción de rock (Cruzando el paraíso, entre Loquillo e Johnny Hallyday: nada permanece, todo se desvanece)... un rock cando algún réquiem soaba no val de Monterrei. Por iso verémonos na obriga de reconstruír este Verín que navega entre néboa, desamparado, nesta fin de agosto. Quíxente sempre, intensamente. Quíxente e quérote como só se pode querer ás persoas imprescindibles. Vou poñer unhas gotas de pachulí, a túa colonia, en medio das palabras. As palabras que ansían recordarte como eras: alegre, bondadoso, afable, intuitivo, audaz. Descansa en paz, Toño Fernández Torcuato, Cesteiro. Escribo esta columna sen ti, eu, que tantas escribín contigo. Xa nada será o mesmo, compañeiro da alma, compañeiro.