Estabamos nun aniversario infantil; entre bólas de cores e gusanitos. En Galicia. Aquí. Falabamos de nenos. Do colexio. E de súpeto, ela, unha nai, díxoo: «Estou indignada coa profesora da miña filla, porque na súa clase hai unha romanesa —era unha nena romanesa, pero ela, deliberadamente, rouboulle o substantivo— que non ten lapis nin nada. E vai a profesora e dille aos nenos que compartan os seus con ela. Eu xa lle dixen á miña que, dixese o que dixese a profesora, non compartise nada, que xa bastantes axudas dálles o Goberno. Se non ten material, que llo compren». Fíxose silencio. E quizais por iso, porque os que calan outorgan, a muller veuse arriba e si, chuspiuno en voz alta: «Que cona, eu non quero que a miña filla sente cunha romanesa!». Aí xa ninguén calou. Comezou unha nai valente. Seguimos o resto. Á proxenitora quedou claro que o que nos empezaba a dar repelús a todas é que os nosos fillos e fillas sentasen coa súa, que dito sexa de paso non ten culpa de nada. Freou en seco. A muller non volveu a ningunha festa e, se o fixo, aprendeu a non vomitar sapos. Ocorreu hai unha década. Dá pavor pensar que pasaría se dixese o mesmo agora. Como cambiamos. Somos a rabia e a chea que nos obrigaron a sentir. Reza para todos: para os descerebrados que se erixen en salvadores de España e linchan inmigrantes e para os que nos fomos anestesiando. Non pode ser. Ás cámaras de gas nazis non se chegou en dous días. Que o inxusto non nos sexa indiferente. O odio sábese como empeza. Xamais como acaba. Torre Pacheco e os seus disturbios non son unha causa. Son unha consecuencia. Torre Pacheco é o que vén. E dá moito medo.