O sábado, a lúa saía xusto amais do Trono dá Raíña, no monte Pichiño (Teo). Unha gran bóla dourada erguíase maxestosa amais da masa rochosa, mentres a noite estendía o seu manto escuro e un grupo de curiosos impenitentes cheiraba entre as pedras buscando círculos concéntricos, espirais e cervos, figuras que os devanceiros foron deixando no museo do tempo. Petróglifos, marcas dunha arte chea de incógnitas gravadas nos lombos do granito. Respirábase paz e o alento do universo cheiraba a carquesas. Mentres, as estrelas escondíanse entre nubes brancas.
Con todo, nese momento, alén da Península, o odio alagaba as rúas de Torre Pacheco, onde as arengas se converteron en golpes e sangue. As palabras poden ferir máis que as espadas. A forza de repetilas, chegan a matar. Mozos vestidos de negro e paus protagonizaban unha cacería de inmigrantes e de españois descendentes de inmigrantes. Nas súas rúas, a paz deuse de bruzos pola impotencia e todos respiran o mesmo aire viciado de rancor racial. A cegueira da fobia sen fundamento que non atende a razóns nin ao máis puro sentido de humanidade. É a derrota da civilización. Nos volcáns non nacen flores.
Os sementadores de odio perseguen que volvan aqueles tempos de «cristián vello, sen raza de mouro nin xudeu, nin de converso, nin jafo, nin reconciliado co Santo Oficio». Arde Torre Pacheco, onde a febre racista lembra episodios negros da nosa historia e da historia doutros lugares de traxedias inesquecibles. Días dos cristais rotos. É a derrota da razón. É, en definitiva, o vento que sopra desde o inferno.