Cando sucede unha traxedia como a do falecemento do xogador Diogo Jota e o seu irmán André pómonos diante do espello. E nese desamparo estarrecedor só resistimos dous segundos. O tempo do pensamento de sentirnos na pel duns pais que un día solleiro de xullo, na plácida calma dun mañá normal, reciben un disparo no peito. A morte dos seus dous fillos, de 28 e 26 anos, no mesmo accidente de coche. Como se prepara o corazón dunha nai para ese instante? Como pode un pai atravesar o inferno de enfrontar á vez a desaparición dos seus dous fillos? Só de imaxinar a posibilidade de que un raio caia sobre os nosos seres queridos e rompa o noso destino feliz descomponnos por dentro.
Con todo, aí fóra hai un látego que azouta con virulencia a algunhas persoas que, incluso, criamos afortunadas, como os pais de Diogo Jota, cun fillo futbolista cheo de éxitos, casado e con tres fillos. Pero nese espello no que nos reflectimos agora ningún é capaz de resistir no lugar destes pais rotos polo azar infausto. A vida ás veces convértese nun castigo e, con todo, que pouco valor dámoslle á sinxela rutina de abrazar, falar ou discutir con quen máis queremos. Os pais de Diogo e André xa non poden. Só lles queda por diante o calvario e a dignidade de seguir vivindo.