Levabamos un tempo no que algo cheiraba a podrido no PSOE. Finalmente, os sumidoiros sobordaron e atopámonos cun escándalo maiúsculo que, en condicións normais, levaríanos de cabeza á celebración de novas eleccións. Sánchez non ten dereito a estresar máis este país. Á súa precariedade no Goberno debemos unir todos os asuntos xudiciais que lle rodean e que a pesar de que, segundo o presidente, todos obedecen a unha campaña da ultradereita xudicial, política e mediática, non hai xigante que aguante tanto peso. Salvo que sexas Sánchez, a persoa coas costas máis anchas, non xa de España, senón do mundo.
O líder socialista pretende dar carpetazo ao caso Cerdán cunha petición de perdón, unha auditoría externa e unha reestruturación do partido, que non do Goberno. É dicir, nada de eleccións, nada de dimisións, como que se as túas mans dereitas no partido metesen a man na caixa non merecese algo máis que unha palabrería barata.
Alguén que chegou ao Goberno como adaíl da política limpa e azoute dunha corrupción que lle custou o poder ao PP non ten autoridade moral para liquidar este maiúsculo caso de corrupción con tres frases. Que dirán agora os seus compañeiros de viaxe nesta lexislatura? Como o xustificará o digno PNV, quen no seu día apuñalou a Rajoy en aras dunha gobernanza honesta? Seguirá votando a ERC de Rufián, que tanto desdeña a honradez da dereita, cos socialistas?
A situación, sen dúbida, é insostible. Pero tanto para o Goberno de Sánchez como para o propio Partido Socialista Obreiro Español. E este é un dobre problema para España. O do Executivo tería unha posible solución coa convocatoria de eleccións xerais, onde veriamos a resposta dos cidadáns a todo o que transcendeu nos últimos tempos. Pero o buraco no que está a meter Sánchez ao PSOE é tremendo. Cruzou todas as liñas vermellas que prometeu que nunca ía cruzar, eliminou case toda a disidencia interna ata deixar a un partido tradicionalmente con moito músculo intelectual, de pensamento e de libre opinión, nunha formación política na que o debate de ideas foise por un sumidoiro do que apenas se libra Emiliano García-Page. O PSOE está en perigo de pasar de ser un partido sistémico a un máis dun grupo atrabiliario de formacións políticas que actúan cal can do hortelano, nin gobernan nin deixan gobernar.
O PSOE é un partido necesario en España, unha formación de esquerda moderada que foi o grupo que durante máis tempo liderou este país. Ao longo da súa historia en diferentes gobernos obtivo fitos que incluso foron recoñecidos desde a mesmísima dereita. Pero todo ese caudal pode irse a pique por un señor que se puxo a si mesmo no centro das prioridades. Fomentou o culto á súa personalidade moi por amais do culto a España. E iso vímolo onte claramente na súa triste intervención, onde apareceu como unha vítima sen responsabilidades sobre o feito relevante de que as persoas da súa maior confianza roubasen aproveitándose da súa posición.