Parece incrible, pero polo visto os homes de agora dedican máis tempo aos seus fillos que o que dedicaban as nais en 1960. Segundo din, isto débese menos a un cambio nos roles domésticos do home e a muller e máis á carga de traballo simultánea e crecente de ambos os cónxuxes fose de casa. Entón, preguntaranse con asombro, as nais de agora dedican máis tempo aos seus fillos que as de outrora a pesar de que a maioría pasaban os seus días traballando na casa? Exacto, polo menos nos países que dispoñen de datos. Que ocorre entón? Segundo ningúns, atendemos os fillos máis tempo do necesario, quizá porque pensamos que a educación familiar éo todo e estremécenos a posibilidade de fallar. Estes autores pensan que esaxeramos porque hai factores que non podemos controlar e porque, se teñen irmáns, uns coidan doutros e liberan tempo aos pais.
Tamén sinalan que as mulleres de 1960 dedicábanlles menos tempo porque os nenos xogaban fóra de casa e permitíalles deambular sós e ás súas anchas, co único límite da merenda ou a cea. A ningún neno de agora deixaríanlle ir e volver ao colexio pola súa conta, ás ruínas da polvoreira de Monte Alto ou a cazar ras nas canteiras de San Amaro. Cos meus amigos facíao sen pedir permiso a ninguén. E xogabamos na rúa a diario. Ás veces algunha nai miraba desde a fiestra. Pero a maior parte dese tempo ocupábanse doutras cousas. Ata que, tras un forcexo, conseguían recollernos.
Antonte escoitei a alguén contar que instalou unhas randeeiras no xardín para os seus fillos cando os avós xa non puideron levalos ao parque. Ao velos instalados, os nenos preguntaron moi serios: «E os outros nenos?»