Prometéralles aos meus lectores unha explicación ao conto Los vientos de Vargas Llosa e aquí vai.
O protagonista é feo e contrafeito, solta peidos pestilentes continuamente, vive nun cuarto diminuto, é pobre e ten un único amigo. É a antítese do autor, que é guapo, aposto, vive rodeado de admiradores (e de envexosos) e recibiu o premio Nobel. Con tales datos, ninguén podería pensar que Vargas Llosa está a escribir un conto autobiográfico. Pero o personaxe ponse a falar e laméntase de terse separado da súa muller, e di que o sucedido foi «unha desas tolemias que rebentan unha vida» e que a partir dese momento «a miña vida rebentouse e xa nunca máis fun feliz». Moitos lectores interpretaron que se refería á súa relación con Isabel Preysler. Vargas Llosa, indignado, negouno reiteradamente. Desde a miña experiencia de autora de vinte novelas e moitos contos, podo dicirlles que foi sincero. Todos os novelistas para crear os nosos personaxes e historias tomamos elementos da nosa propia vida e da vida dos que están ao noso arredor: mesturámolos, facemos cambios. Á muller loura e guapa facémola morena e fea ou a convertemos nun home. E se é un home parvo e feo convertémolo nunha muller guapa e lista… E cremos crear algo novo.
Cando publicou Los vientos, Vargas Llosa seguía vivindo con Isabel Preysler. O seu relato non foi un axuste de contas, nin unha vinganza… Foi sincero ao afirmar que non estaba a falar da súa relación con ela. Críao así. Non foi un cínico nin un canalla. Desde a miña propia experiencia de novelista, asegúrollo.