Nin todos os republicanos españois son de esquerdas, nin todos os católicos de dereitas. Isto era máis doado de constatar hai un tempo, cando había teólogos da liberación e curas galeguistas e obreiros como o pai Seixas e na política sobrevivían discípulos de Maura, personaxes como García Trevijano e rumores de que Aznar toleraba regular a Juan Carlos e que nos seus soños máis húmidos aspiraba a ser xefe de Estado con vodas de Estado como a da súa filla Ana.
Pero, aínda que nin todos os republicanos son de esquerdas nin todos os católicos de dereitas, cos anos foise asentando a idea de que para ser ateo debías rezar polo menos por Bakunin e que todas as avarías de la Iglesia, como a discriminación da muller, a súa coraxe homófoba ou os seus excesos clericais, eran incompatibles cunha consideración progre da existencia.
De aí a confusión que xerou o papa Francisco, ao que curas de Toledo desexaban xa hai un ano unha morte súbita que liberase ao mundo dos seus torceduras e que a tal hora é despedido con máis adxectivos por unha ministra comunista que polo líder do PP, partido que por estatutos declárase «a casa común de todas as familias democristiás».
A casualidade quixo que a morte de Bergoglio suceda en plena promoción do último libro de Javier Cercas, no que, desde o seu ateísmo sobrevindo, tan parecido ao de moitos con biografías contemporáneas á súa e vicisitudes asimilables, trata de conseguir que o papa lle confirme se a resurrección é tamén da carne, como lle ditaban á nai do escritor as súas conviccións católicas, poida que máis inquebrantables que as do propio Francisco. E é esa figura, a dun ateo que escruta os misterios de la Iglesia que decidiu abandonar, a que poida que explique o misterio de Francisco, tan sospeitoso para os que se crían seus e tan cegador polos que se crían de fóra.