A recente sentenza absolutoria do TSJC no caso de Dani Alves non só xerou debate xurídico, senón tamén unha preocupante reacción política que merece reflexión. Especialmente, cando se cuestiona abertamente unha resolución xudicial adoptada por tres maxistradas e un maxistrado, todos eles profesionais independentes, sen máis interese que o de aplicar o dereito.
O respecto ás decisións xudiciais é pedra angular de calquera democracia. A xustiza non pode estar supeditada á opinión pública, nin a intereses partidistas. A presunción de inocencia non é unha fórmula baleira: é un dereito constitucional recollido no artigo 24 da Carta Magna, e a súa vulneración xera danos que de cando en cando poden repararse. Como se resarce a unha persoa absolta tras ser condenada no xuízo paralelo mediático? Quen asume o custo persoal, familiar e reputacional?
Os comentarios vertidos sobre a sentenza, cualificándoa como «violencia institucional», non só son improcedentes, senón que supoñen unha inxerencia no poder xudicial. Unha crítica política que trata de invalidar a independencia xudicial é, en si mesma, un acto de violencia institucional.
Unha xustiza que absolve cando hai dúbidas non é débil, é garantista. Nun Estado de dereito non cabe esixir condenas por conveniencia social ou política. A imparcialidade do xuíz e a suxeición ao principio in dubio pro reo son as verdadeiras defensa do cidadán fronte ao abuso.
A loita pola igualdade e contra a violencia machista é necesaria. Pero perde forza cando se instrumentaliza politicamente, e desacredítase ao sistema xudicial cada vez que unha resolución non encaixa cun discurso ideolóxico.
Non hai xustiza sen garantías. E non hai democracia sen respecto á separación de poderes. Defender isto non é conservadorismo: é constitucionalismo.