«Se ven por aí a un albanel da vella escola, pechen os ollos e imaxinen como será en 15 anos»
OPINIÓN
Albanel, o novo oleiro
Fai dous ou tres décadas, para ser albanel non che pedían ter unha titulación universitaria. Pedíanche ganas de traballar, o de progresar ou non o puñas ti. O maior orgullo que podías ter era chegar a ser algún día oficial de 1ª. Para poder chegar tiñas que pasar unha serie de probas de pericia en distintos oficios, como encofrado, replanteos, tabicado, recebado, alicatado e un longo etcétera. Polo menos eran cinco anos de continua aprendizaxe, en moitos casos en condicións meteorolóxicas adversas, tanto no inverno como no verán. Por iso, cando o conseguías era un momento de orgullo e alegría, e a seguir aprendendo. Na actualidade hai empresas que se dedican a cada un dos oficios antes mencionados. As condicións de traballo son bastante mellores, pero non deixa de ser unha profesión moi física e en moitas ocasións á intemperie. Esas empresas están a comprobar que con cada nova xubilación nas súas filas non se avista ningún mozo no horizonte que queira formarse neste apaixonante oficio. Así que se ven por aí a un albanel da vella escola —adoitan ter entre 50 e 65 anos—, pechen os ollos e imaxinen como será en 15 anos. Están a ver a un oleiro. Alberto Vieito. Portomouro (Val do Dubra).
Transplantes de cardioloxía: grazas
Queremos expresar un sincero agradecemento ao servizo de Transplantes de Cardioloxía do Chuac. Nunha experiencia persoal marcada pola loita e o esforzo conxunto pola saúde dun ser querido, atopamos un equipo profesional excepcional que combina excelencia médica cunha humanidade única. Cando un ser querido enfronta unha loita tan desafiante como o é unha afección cardíaca, a familia, ademais dun tratamento efectivo, necesita empatía, comprensión e humanidade. Iso é exactamente o que atopamos neste equipo. Cada profesional, desde os médicos que explican con paciencia cada detalle técnico ata o enfermeiro/a ou os auxiliares que ofrecen unha palabra de ánimo nos momentos máis difíciles, demostra unha vocación que transcende o deber. O seu interese polo benestar do paciente e a preocupación constante pola súa evolución enchéronnos de consolo e esperanza.
A sanidade pública, frecuentemente criticada polas súas limitacións, convértese nun verdadeiro salvavidas en situacións como esta. Querería aproveitar esta oportunidade para animar a todos a considerar a doazón de órganos. Familia Rodríguez Seoane.