En España chega marzo e cremos que remata o inverno. E en media España polo menos non é así. O vento segue xeado e riza o mar Atlántico e o Cantábrico. E os Picos de Europa seguen apuñalando o ceo co xeo dos seus cumes. E a serra de Madrid está branca e frita como a anciá que é. Chega marzo e no norte as patas de araña dos virus seguen agardándonos ansiosas para cazarnos. Ás veces sae o sol neste tempo de temperaturas rotas sen compás, ou de compases extraviados, e sentámonos nunha terraza crendo que é primavera ou pensando que xa está aquí un adianto do verán. Pero enseguida escurece e a noite trae todos os seus puñais xélidos dispostos a furar os nosos pulmóns maltreitos.
Ao mediodía estamos en Príncipe como príncipes de Vigo e o termómetro marca os vinte e sóbranos toda a roupa e a cara píntanos un sorriso de bonanza. Pero á noite imos a Bóveda e o interior de Galicia non nos falla cos seus menos dous graos para que nos entren ganas do alento do caldo cos seus grelos uns pouco ácidos, o xusto para que o sabor nos turbe e o estómago quéntese como unha estufa.
Xa non é febreiro. Un mes tan curto como traizoeiro. Así reza o dito galego: «Febreiro, febreirín, o máis pequeno e o máis ruin». A sabedoría popular é imbatible. Por iso O Quixote, que está salpimentado de refráns, é o noso libro guía, o noso can lázaro. O Entroido caeu tarde sobre os primeiros días de marzo e cun ceo sen choiva que nos enganaba desde as comadres de Verín aos choqueiros de Monte Alto. Non faltou, como sempre, a calor da festa e o frío do tempo. En Antroido sempre corre un vento traidor, menos nos corazóns e nos disfraces. Esa aspiración do ser humano por saírnos das nosas gaiolas e ser outros por unhas horas, por uns días. O pracer de ser comparsas e non protagonistas. Nada dá máis gusto que diluírse na xente. Que sumarnos co ritmo para multiplicarnos. O entroido é un estado de excepción. Xa pasou e deixou as súas tolemias trenzadas e ben trenzadas para o recordo. Para sobrevivir de volta ás oficinas, onde nos agardan esas pantallas que parpadean por nós, que latexan por nós, que nos secan as bágoas de vivir. Ese rato que nos morde a man e chúpanos o sangue. Se todo está tranquilo, se non nos está pasando nada, desconfiemos. Despois do subidón do entroido pode ser que esteamos mortos. Hai que percorrer marzo coma se o inverno agonizando aínda nos puidese entregar os rescaldos máis prezados. Non agardemos á bomba atómica da primavera, abrazar e que nos abracen para non pensar que os días de autos tolos do entroido só foron un soño. Temos que abrigarnos neste marzo ao que lle quedan moitas xeadas, pero non deixemos que o desprendemento de rutina converta en hiel o mel dos nosos sentimentos. Deixémonos levar pola ruela dos corazóns rotos. Ou vamos ao cine para ver como Dylan e Joan Báez queríanse fatal. Ou poñámonos a ler as cartas entre Albert Camus e María Casares para ver como facían o que podían para amarse xenial. E así ata que chegue a terceira guerra mundial.