Cada ano, cando se achegan os días do Nadal prográmase a composición sinfónica de Prokófiev, que, escrita en 1936, conta a historia de Pedro, un mozo pioneiro soviético que vive co seu avó leñador nunha casa do bosque. Un día sae e deixa aberta a porta do xardín e faise amigo dun paxaro. Un merlo ou seica un corvo? Da casa, e franqueando a porta aberta, sae un pato. Vai nadar a un pequeno estanque e comeza a discutir co paxaro. Nese momento o gato de Pedro deixa a casa disposto a atrapar ao paxaro e ao pato, que voa o primeiro posándose nunha árbore mentres o segundo nada ata o centro do pequeno lago.
É entón cando se incorpora o avó que rifa a Pedro por abandonar o fogar, e dille que fóra da casa pode atacalo o lobo. Pedro contéstalle que non ten medo pero o avó méteo na casa colléndoo da man e, nese momento, aparece un gran lobo que atrapa ao pato e llo zampa dun bocado.
Pedro ver e, desde onde está, empolícase ao alto dun muro e prepara un lazo corredizo mentres o paxaro distrae ao lobo, que é capturado colléndoo polo rabo coa corda que ata a unha árbore. Chegan tres cazadores que, antes de disparar, son convencidos por Pedro para que leven ao animal ao zoo. E ata aquí o resumo do argumento en modo Wikipedia. Adaptamos a composición e Pedro é de apelido Sánchez; o lobo é o conto que todo o encobre, o lodo dialéctico, a fachosfera. Ábalos, antigo ministro e home de confianza de Pedro, é o gato que se quería merendar ao paxaro e ao pato, a Koldo e ao «conseguidor» Álvaro Aldama, e, por suposto, os cazadores son Feijoo, Abascal e Puigdemont.
O conto ten a súa particular ensinanza que non é outra que a mentira á que era moi afeccionado Pedro, o protagonista da fábula. Gastaba bromas moi pesadas aos seus veciños que poden volverse contra un mesmo. Exemplo do que terá que tomar nota o outro Pedro, o presidente Sánchez, tan dado a «os cambios de opinión», que é outra forma maquillada que ten a mentira.
«Que vén o lobo» é unha ameaza frecuente, o malo é que en moitas ocasións o irmán lobo chega de verdade e é moi difícil —cando non improbable— capturalo e envialo a un zoolóxico.
Os relatos —sexan orais ou sinfónicos— están escritos nos contos ou nas partituras referíndose á realidade máis verosímil aínda que se encubran con metáforas que van construíndo. É a ensinanza que se desprende da obra de Prokófiev, que segue estando de actualidade porque o tempo transcorrido non puido envellecela.