Dio unha compañeira na Redacción en voz alta e ten toda a razón: «Extinguímonos». Afírmao con esa rotundidade ao estar a resumir dúas noticias que se cruzaron nas nosas pantallas en cuestión de segundos. Por unha banda, a influencer que anunciou que ía usar un cueiro para non perderse nin un segundo do concerto da súa amada Taylor Swift. E polo outro, o programa da plataforma Max Naked Attraction (Atracción espida), na que os participantes se citan e seducen ao estilo dA illa das tentacións, pero co único reclamo do seu corpo espidos. Van ensinando por partes, elas e eles, coas caras tapadas. Moi sutil todo. As redes e os medios arderon con ambas as apostas: a do cueiro e a do programa. A moza que deu o paso do cueiro contou que cumpriu a súa ameaza e publicou outro vídeo no que comentou o ben que lle foi. Recibiu todo tipo de críticas, ningunhas moi sensatas. «Se non podes estar catro horas sen ir ao baño igual deberías ir ao médico». Tamén lle escribiron pedíndolle a marca de cueiros para adultos que utilizou con ganas de converterse nun nova asistente ao concerto de Taylor Swift infantilizada en clara regresión da súa idade.
En canto ao programa de atraccións espidas, de momento non sucede nada a pesar da tormenta de críticas pola descarada utilización do sexismo. A descrición da presentadora, Marta Flich, das partes íntimas dos concursantes é en grao sumo criticado. Non é para menos. Lean: «Que paréceche se lles digo ás mozas que che intenten seducir cos peitos?». Ou cando lle solta a unha solteira: «Gústanche grandes, máis pequenas, manexables, máis gordas...?», mentres o candidato está cos xenitais ao aire. Moi edificante. Moi biblioteca de Alexandría. Moi vimos de Grecia e de Roma. Como se nota o pouso que os clásicos deixaron en nós. O espazo que pretende retransmitir unha praia nudista pasada de voltas estreouse con éxito en países como Italia, Alemaña, Suecia ou Reino Unido, onde leva incluso varias tempadas. Xa se publicaron novelas e fixéronse series, ficción de momento, sobre programas nos que os participantes se van matando uns a outros. Arrasaron en audiencia. Menos mal que na fase violenta só estamos aos consumir como ficción. Pero quen sabe. Chegaremos a ver quen é o que tira a primeira pedra? Non o dubiden. No século da intelixencia artificial estamos a ver que a intelixencia natural brilla pola súa ausencia. Non hai cerebros. Non hai rostros. No programa de atraccións espidas só somos un escaparate de carne. Témome que a miña compañeira non está moi lonxe da verdade cando di que nos extinguimos. O planeta Terra deixará de virar. Ou máis correcto: nós somos a especie máis daniña deste mundo e seremos nós os que remataremos por cargárnolo. Cando chegue a extinción, só agardo que me pille lendo a Gil de Biedma e cambiando nos seus versos morrer por vivir para facelo como di el: «E morrer como un nobre arruinado entre as ruínas da miña intelixencia».