En apenas vinte e catro horas, Abascal reuniuse co presidente Netanyahu e Feijoo referiuse á «nobre causa do pobo palestino» na sesión de control parlamentario ao presidente Sánchez. Ou moi distantes estaban as posturas das dúas forzas de dereita do Parlamento español, ou a visita de Abascal ao presidente israelí serviu para mostrar a vocación de distanciarse de Vox que ten agora Feijoo.
Se as eleccións catalás deixaron algo claro é que Cidadáns morreu e, aínda que a metade do seu electorado aínda non atopou nova localización, o espazo do que gozaban foi ocupado totalmente. Só queda que as europeas, coa súa extrema proporcionalidade, confirmen o escenario debuxado por lexislativas e catalás. A estratexia do PP ten que chamar agora á porta dos votantes de Vox, e, como o mellor antídoto da insensatez é o sentidiño, Feijoo tachou de «nobre» a causa do pobo palestino. Precisamente, para deixar claro que o PP nin vai ir contra a decisión parlamentaria de hai anos, de recoñecemento do Estado palestino, nin vai apoiar a Vox para derrogar o devandito recoñecemento.
Resulta difícil entender como un líder dun país democrático, aínda que sexa de extrema dereita, poida sentar con Netanyahu ao día seguinte de que bombardee Rafah e dicirlle que ten dereito a defenderse; só lle faltou citar aquilo de que a mellor defensa é un bo ataque.
O malo do barro, do lodo ou como queiran chamalo é que xera unha ausencia de diferenzas onde todos os relatos caben. Pero hai tres modos inequívocos de recoñecer aos miserables políticos no vello conflito entre Israel e Palestina, a saber: primeiro, calquera xustificación do atentado e secuestro de Hamás é miserable, incluso utilizar eufemismos talles como «non o comparto pero enténdoo», toda esa semántica é política e moralmente miserable; segundo, o victimismo israelí, asentado no relato do antisemitismo que cohibe moralmente a Europa e a Estados Unidos e permite a Israel o quebranto histórico das normas máis elementais sobre dereitos humanos, é miserable; e terceiro, calquera intento interesado de asimilación de Hamás co pobo palestino, que conduza a confundir a lexítima defensa do Gobierno de Israel co masacre que se está producindo na Franxa de Gaza, é politicamente miserable.
O recoñecemento da nobreza da causa do pobo palestino de Feijoo teñen tinguiduras de oportunidade estratéxica, quizá por ese camiño retornen máis votantes que por outros. Agora toca dicirllo a Abascal, que lle abonda con ser protagonista, dá igual de que. E crerllo.