Se dúas persoas intelixentes planean asasinar á súa filla, non fan ensaios innecesarios con pastillas, e menos a levan mareada a clase, co risco de espertar sospeitas; déixana na casa con calquera escusa ata que se recupere. Tamén elaboran algún plan para desfacerse do corpo sen chamar a atención. Non a deixan inmediatamente despois do crime nunha pista a moi poucos quilómetros da súa residencia e a poucos metros dunha estrada moi transitada e dunha zona urbanizada.
A hipótese —que non feito probado— do xuíz e a fiscalía sobre o crime de Asunta de que ambos os pais planeárono e ensaiaron durante meses pesou como unha laxa no xuízo, especialmente para a condena de Alfonso Basterra. Todo apuntaba máis ben a un crime sobrevindo, no que as doses de lorazepam tivesen a misión de deixar á nena indefensa para que a desequilibrada personalidade de Rosario fantasease coa súa morte, como no episodio do inexistente ladrón que intentou matala semanas antes (foi a propia Rosario), pois nin a nena viuno, nin Basterra estaba alí.
Púidose e debeuse examinar o caso consultando o que hoxe se sabe pola obra de autores como Alice Miller, Pincus, Estella Welldon e outros sobre os crimes que non obedecen ás superficiais motivacións suxeridas pola fiscalía, o xuíz, os psiquiatras ou a prensa, senón ás emocións ocultas reprimidas en persoas que padeceron carencias e malos tratos emocionais profundos por parte das súas figuras de apego. E iso levaríanos a falar da personalidade celosa, hostil e tiránica da nai de Rosario, Socorro Ortega, e as secuelas na súa filla en forma de depresións, personalidade escindida e finalmente capaz de destruír literalmente a unha nena. Diso, a psiquiatría biolóxica, que atendeu as doenzas da alma de Rosario coas súas habituais receitas químicas, segue sen saber gran cousa.
Non se deben multiplicar as entidades sen necesidade, dicía o filósofo medieval Ockham, unha navalla que o xuíz non aplicou ao insistir, fronte a mínimas evidencias (como a adquisición de lorazepam para Rosario por Alfonso), en supor dúas personalidades tan extremas e distorsionadas en lugar dunha soa.
Non había na biografía de Alfonso nin nos seus trazos de carácter os múltiples sinais de patoloxía que había nas de Rosario.
Pero se Basterra é inocente, a súa defensa conxunta e a súa negativa para acusar a Rosario, quizá aferrándose cegamente á esperanza de que ela tamén o fose, unida á hipótese dun plan propagada polo xuíz, foron o seu perdición. Calquera indicio dos moitos que houbo contra Rosario contaminouno a el inxustamente.