Dicía Joseph Brodsky, premio Nobel de Literatura en 1987, que o bo gusto literario conséguese lendo poesía. Concordo plenamente con el. A poesía é un tamiz valioso para os escritores. Quizá, se os europeos lesen máis poesía, non caerían na ordinariez dos novos tempos. Digo europeos aínda que a categoría podería ser elevada a outros ámbitos xeográficos. Permito o termo unicamente porque quero reflexionar sobre o horror, a vulgaridade suprema, que á miña entender representa o festival de Eurovisión. Avanzou tanto a sociedade para chegar ata aquí? Que foi da «dignidade estética» da que falaba Baudelaire? Que da cultura cando pretendemos cualificar como manifestación cultural o espectáculo vivido hai apenas nove días? E unha última pregunta retórica: España debe ser o paladín da grosería e a zafiedad? A canción que nos representou, que eu escoitei por primeira vez a noite de autos, pareceume absolutamente horrísona. Unha canción monstruosa, sombría, repelente. É a miña opinión, obviamente. Parece ser que non coincido unha vez máis co presidente do Gobierno. Dixo Sánchez: «Á fachosfera gustaríalle máis o Cara ao sol». Moi ocorrente e respectuoso o noso presidente. Despois dirá que os que non pensan como el, insúltanlle. Pero é difícil atopar un insulto maior (un insulto á intelixencia) que as súas palabras. Ademais, implicar ideoloxicamente a aqueles que detestan a canción, que me nego a sinalar co seu título, paréceme voar moi baixo. Alá el. Creo que a canción de Nebulossa (así se chama o grupo) é un espanto. Non só as súas pérfidas harmonías ou o indecoroso da súa letra. Todo, en xeral, é basto e chabacano. Un espanto, reitero. Isto descubrino tras a actuación de España en Eurovisión. Casualidades. O azar. Preferiría non sentir curiosidade aquela noite de sábado. Determe noutros leceres. Non o fixen. E soportei estoicamente os acordes e contidos da tonadilla (moi progresista, din). Creo que, finalmente, os xurados outorgáronlle o valor que realmente ten: ningún.
Non é a representación española o único que me ocupa este luns. É a jactancia do mal gusto. En nome de valores que falan de «diversidade» fáisenos comulgar cunha realidade paralela de sexos inventados ou sacados da chistera da actualidade, cabriolas concupiscentes, bravuconadas xestuais, desentonos e voces non afinadas, balbordo banal. Podería seguir. Quédame concluír que nada disto ten algo que ver coa arte. Nada que ver coa música. Europa, berce da civilización occidental, non debía colaborar con este evento. Eurovisión converteuse nunha conxura do charramangueira e o basto contra os bos xeitos. Antes, recordo, non era así. Quizá o meu conservadorismo converteume nun fósil. Quizá sexa a consecuencia de ler poesía. Pero o declive do bo gusto xa non podo soportalo.