Alguén dixo que a táctica é saber que facer cando hai algo que facer. A estratexia, en cambio, consiste en saber que facer cando non hai nada que facer.
A táctica é a escaleta de accións a seguir para chegar a concretar unha estratexia. A táctica é sempre algo delimitado que busca un resultado a moi curto prazo , por exemplo, un caneo para marcar gol ou unha falta ensaiada, son tácticas que van rozando o camiño para conseguir o obxectivo estratéxico: gañar o partido ou o campionato, ou tamén defenderse para conseguir un mal menor.
Unha estratexia é un plan de acción deseñado para lograr un obxectivo específico. A estratexia ten que ver con gañar ou intentar gañar unha posición de vantaxe sobre o adversario, sexa deportivo, político ou económico.
A habilidade para deseñar estratexias depende do xogador, do coñecemento que teña da partida, da creatividade e do coñecemento que teña de partidas e situacións semellantes que fosen resoltas anteriormente para intentar reutilizalas.
A estratexia é o plan de acción que te leva onde queres ir, as tácticas son os pasos e accións individuais que te levarán ao obxectivo.
E tendo presente o antedicho traten de responder a pregunta que contén o alento da grey: Sánchez vaise ou queda? O movemento sorpresivo de comunicar por carta á cidadanía que se retira ao recuncho de pensar para decidir o seu futuro e o de todos, obedece a un movemento táctico dentro dunha estratexia? Cal é o fin? É un movemento táctico ofensivo ou defensivo?
Hai situacións previas onde xa se aplicou a mesma táctica: a dimisión de Adolfo Suárez, a de Felipe no congreso do Suresnes ou a do rei emérito, cada unha delas obedecía a unha estratexia distinta, unhas veces manter ou recuperar o poder e outras para saír del o menos malparado posible. Vostedes dirán se este sinvivir en que nos ten obedece a un ou outro obxectivo estratéxico.
Do que non teño dúbidas é que a epístola dirixida aos seus discípulos está escrita en ton emocional e é formalmente ñoña, o que non cadra nun home autor de manuais de resistencia curtido en mil imposibles. Pero non ten outra opción tendo en conta que vivimos nun emocionato, onde as emocións priman sobre a razón, e é moito máis doado «facer sentir» que facer «pensar á xente».
E falando do amor, ningunha definición mellor que a de Quevedo que finaliza o soneto: «…Este é o neno Amor, este é o seu abismo. Mirade cal amizade terá con nada o que en todo é contrario de si mesmo!»