Choven abrís nesta primavera aínda nova de ballóns traidores e chuvascos inoportunos. Son aúgalas mil do mes no que medran os días e a noite é perezosa. O cuco está a piques de cantar proclamando a nova estación. Cunqueiro aseguraba que canta a súa canción do tempo entre os días tres e cinco deste mes. Debullo no meu imaxinario o seu canto virtual na literaria e agora dixital selva de Esmelle que habita nos libros do xenial autor mindoniense, mestre de fabulas das terras do poñente.
A paisaxe estase pintando de amarelos dourados nas aínda tímidas chorimas, as humildes flores dos toxos, a planta, o arbusto nacional dos galegos, que florecen polos camiños e as veredas deste vello país.
Abril é o mes cantado, con maio, en coplas antigas que asinaron os compositores Quintero, León e Quiroga permanentemente apoiados en «o couzón da mancebía».
É o mes, a casa, o fogar onde reside a literatura, mes do libro que conmemora o día 23 o falecemento de Cervantes, co quizais apócrifo óbito de Shakespeare e a data en que morreu o Inca Garcilaso.
Brotan os libros en abril e os poetas anuncian en sonetos que pronto regresasen as golondrinas facendo piruetas cos remolinos que deixa o aire polas esquinas dos pobos.
Hai un tremor adolescente no vello mundo, coma se os medos, as guerras e as ameazas dos líderes mundiais fosen xa unha certidumbre.
A partir deste mes e do seu xemelgo, maio, o verán que virá é unha certidumbre presentida, unha suave costa arriba que chega ata xullo e agosto co seu catálogo de festas maiores, de verbenas bailables polos prados da noite e quen isto escribe ten unha añoranza paseada dos tempos idos que arquivou no libro de actas da súa memoria.
Atrás quedaron os fríos de inverno no ano que a choiva se avecindó en Galicia. Un sol de mediodía proxecta os seus raios pola praza. E é abril o mes das augas agardadas por unha cultura campesiña que ten nestas choivas o seu calendario.
Escribir sobre un mes que é do meu agrado, un mes que abre as miñas fantasías a un imaxinario inexplicable e que fai das noites escampados urbanos desde onde se mira o ceo descubrindo o mapa das estrelas. Non é tarefa doado para este cronista do efémero, que deixa no tinteiro o mellor debuxo de palabras do cuarto mes do calendario gregoriano
Ovidio sostiña que a orixe do seu nome estaba na voz latina aperilis, abrir, e asociábao, sen moito fundamento etimolóxico, a que neste mes se abre a terra e nacen as flores.
Abril.