Nos últimos tres anos, a unha media de tres artigos por semana, terei escrito unhas 198 veces sobre a «degradación da política», que, máis que ser un agoiro, era unha advertencia de algo case imperceptible, pero real, define a política española na súa máis crúa realidade. Insistín moito niso, pero non o suficiente, porque agora teño que recoñecer que, unha vez máis, quedei moi curto nas miñas previsións, xa que en ningún caso puiden imaxinar que o macarrismo, a zafiedad, a banalidade, a agresividade e a estupidez fixesen do Congreso dos Deputados unha institución inútil e barriobajera que ensina en cada unha das súas sesións a peor cara da nosa debilitada democracia.
Non faltará quen diga que «a degradación veu e ninguén sabe como foi». Pero, ante a necesidade de diagnosticar e combater os males que xera, non queda máis remedio que admitir que, aínda que todos os protagonistas desta traxedia deben asumir a súa parte de responsabilidade, a causa fundamental deste desatino hai que buscala no tipo de maiorías escollidas para gobernar; na confrontación de bloques irreconciliables que devandito modelo impón; na necesidade de buscar unha linguaxe apropiada para tanta mentira e ruindad, sobre as que se amasan os pactos contra natura que envenenan nosa degradada política, e nas confrontacións a cara de can que converten o Congreso dos Deputados nunha disputa desvergoñada.
O resultado é que España está gobernada polos seus máis acérrimos inimigos; altéranse as leis e ármanse as amnistías ao ditado e conveniencia de separatistas e fulleros de toda condición; apárcanse os Orzamentos para que non constitúan unha proba da deslealdade e a chapucería que tensionan as alianzas; prímanse as grescas persoais, con derivas amicales e familiares, e evítase o serio debate sobre os problemas máis graves e urxentes do país, e se descuajeringa sen piedade todo canto de racionalidade, consenso, costumes e bo facer tiña o sistema democrático da Transición.
A noticia destes días é que Puigdemont, o prófugo da xustiza, que xerou a grave confrontación catalá, que administra a chantaxe sobre o que se compactan as maiorías, e que impón o relato dun Estado corrompido que arrasou coas liberdades de Cataluña, converteuse no personaxe central dun período electoral no que España só pode perder, porque gaña Puigdemont e lle atenaza a garganta; ou sufrir unha derrota, porque fracasa Puigdemont e activa o caos político nacional que determina a vida do país.
Esta é a política que hai e da que temos que falar. E para iso, témome, non hai máis linguaxe, máis honra nin máis intelixencia que a que usan os nosos deputados nas disputas que teñen que atender. A política hase degradado, e con ela degrádanse tamén as persoas que a practican, as institucións que a serven, o sistema mediático que nos informa, e os cidadáns que a sufrimos. E así, paseniño, asfíxiase a democracia.