Aprimera hora da mañá daquel maldito 11 de marzo do 2004 acudín aO Pozo do Tío Raimundo. Madrid acababa de sufrir un atentado terrorista sen precedentes. Na estación deste barrio obreiro, un dos máis desfavorecidos da capital, estalaran dúas mochilas con explosivos con resultados devastadores. «Había anacos de carne humana diseminados por todas partes, pernas e brazos cortados, unha cabeza unida a unha parte do tronco», contaba arrepiado e preso dun ataque nervioso un veciño que vivía enfronte da estación, que se asemellaba a un escenario bélico. Así comezaba a crónica máis espantosa que tiven que escribir na miña xa longa traxectoria xornalística. Alí, sobre o terreo, a policía dubidaba xa da autoría de ETA e apuntaba a un atentado xihadista. Así mo dixo un axente, que afirmaba que non era o modus operandi que utilizaba a banda vasca, e reflectino na crónica que se publicou en La Voz de Galicia. O único diario que na súa edición do día 12 atribuíu os atentados a Al Qaida, en primeira páxina, sen ceder ás presións exercidas polo presidente do Gobierno, José María Aznar, que chamara a varios directores de xornais para asegurarlles que os ataques eran obra de ETA sen ningunha dúbida. Mentres o país estaba abatido, os mortos aínda sen enterrar e viamos como os cidadáns, os sanitarios e as forzas de seguridade envorcábanse en axudar ás vítimas e descubrir aos culpables, o Goberno facía cálculos electoralistas e insistía en manter aberta a vía etarra contra toda evidencia. Ese día, e os seguintes, vimos de cercado o horror, cada un no seu posto, e fomos testemuñas da maior operación de manipulación da nosa democracia.