Nestes tempos de desenvolvemento imparable da computación e a intelixencia artificial, a creatividade, polo menos no que respecta aos programas de televisión, móstrase pobre e repetitiva. Cada moitos anos entra na grella algún programa exitoso tipo MasterChef, Operación triunfo, Pasapalabra, Gran Hermano ou illas de todo tipo. A partir de aí, o resto de cadeas estatais, privadas e autonómicas, lánzanse a unha carreira de imitacións e variacións do formato que acaban saturando á audiencia.
Non é doado inventar programas que capten a atención e o interese do telespectador, pero digo eu que, ante esta seca de creativos, por que non utilizan a intelixencia artificial para presentar algo novo que sexa interesante? Esta é unha das moitas razóns do porqué a intelixencia artificial, aínda que poida chegar a ser asombrosamente útil e necesaria, sempre será unha cenutria fronte á capacidade de creación da intelixencia humana. Por que? Porque a intelixencia artificial carece de emocións.
A intelixencia emocional non ten nada que ver coa racional e moito menos coa artificial. Vai por outros circuítos cerebrais e xoga con outros algoritmos. As emocións non son datos nin se poden plasmar en códigos binarios.
Os programas de éxito baséanse nunha competición repetitiva de habilidades varias, desde cociñar ata responder cousas asombrosas, pero o éxito de verdade, o que atrapa a mirada dos seus seguidores, é a empatía emocional que provocan os concursantes nos espectadores.
Esta é a razón pola que adoitan gañar os que espertan máis tenrura, pena ou atracción. Por iso, cando levan tropecientas tempadas e o público xa é inmune, empezan a sacar nenos, persoas maiores ou os avatares de famosos de medio pelo e pluma, para subir o share reavivando as emocións do espectador. Estratexia habitual do emocionato en que vivimos.
Un estudo realizado con Google Ngram constatou que a evolución histórica da relevancia das emocións no século XXI creceu exponencialmente e, ao mesmo tempo, caeu en picado o uso da razón e a cultura do esforzo. Non só polo desenvolvemento de movementos sociais máis enfocados ao sentir que a un pensamento crítico. O estudo confirmaba que desde 1850 ata 1980 os termos literarios asociados á lóxica e a razón creceron paulatinamente para derrubarse nas décadas seguintes, onde subiron proporcionalmente os termos asociados ás emocións. O documento ten as súas limitacións, pero é un bo indicador de cara a onde apunta o interese de cada época.
Por cada programa que transcorre por camiños da crítica e a razón, hai cheas que venden emocións enlatadas a un público sediento de bágoas.
Faltan estoicos.