Un dos maiores perigos que axexan aos recentemente chegados á capital de Ecuador é morrer atropelado. Os quiteños e os que levamos algún tempo vivindo aquí estamos a salvo porque coñecemos o modo de evitalo: hai que saber que nos pasos de peóns os coches non se deteñen para deixar pasar o peón. No mellor dos casos, esquívano cun volantazo, pero xamais se deteñen para cederlle o paso. Os condutores de calquera vehículo teñen prioridade absoluta, de modo que o peón ten que esperar a que non se vexa un coche por ningún lado e só entón cruzar o paso de peóns o máis rápido que as súas pernas lle permitan.
Vostedes preguntaranse para que existen eses pasos. A única resposta é que, se cruzas a rúa por outra banda e te atropelan, non tes dereito a ser indemnizado, a que che paguen polo menos a ambulancia, o cal si que podes reclamar se es atropelado nun paso de peóns.
Conto isto coa intención de evitarlle un accidente a algún turista descoidado, pero o meu fillo pequeno, que vive en Madrid, dime que estou a dar unha imaxe de cascarrabias prepotente, queixándome de cousas nimias, por exemplo, das dificultades de atopar un cepillo eléctrico ou un calzador... Pois vou engadir que o meu neto que vive aquí aseguroume que posuír un calzador é signo de distinción social, de pertencer a unha clase de persoas que frecuentan tendas de calzado moi caras e especializadas.
A min encántame esta terra, as súas xentes, a súa natureza, o seu clima, pero teño moi dorido o dedo índice da man dereita por usalo como calzador e síntome con todo o dereito do mundo para queixarme por estas peculiaridades da vida en Quito.