Levamos unhas semanas ás voltas cos pélets. Sumar uns cantos colectores máis de plásticos —da forma e tamaño que sexan, que igualmente van tardar entre 500 e 1.000 anos en degradarse por vía natural— á inxente cantidade de lixo que todos os días os humanos guindamos aos mares non é beneficioso para o medio ambiente. Obviando os pélets, é necesario reflexionar sobre o abuso que facemos do plástico: calcúlase que cada ano se venden no mundo aproximadamente 480.000 millóns de botellas de plástico, o que supón que nos corresponden unhas 60 botellas de auga por cada habitante do planeta. Pero, como todas as estatísticas, esta ten a súa falacia, porque en moitos lugares de África ou Asia (por exemplo) a auga embotellada é algo co que soñar. Viaxando por lugares moi afastados de ningunha cidade importante, a moitos quilómetros do que chamamos «civilización», atopamos praias repletas de lixo non degradable: botellas de todos os tipos e formas e multitude de chanclas e zocos de plástico. En media, o 50 % do lixo que se atopa nas praias é plástico dun só uso. Calcúlase que no 2050 haberá no mar máis plásticos que peixes. E os plásticos non se comen. Polo menos, non voluntariamente, porque os estudos máis recentes indican que cada un de nós inxere ao ano unha cantidade de microplásticos equivalente a un cartón de crédito. Se temos en conta que só na última década produciuse unha cantidade de plástico que equivale a todo o plástico producido en toda a historia da humanidade, é probable que sigamos comendo cartóns de crédito e, home, cando levemos tragadas 30 ou 40 delas a cousa podería pórse fea.
Outro dato humillante é que o 42 % do plástico utilizado no mundo destínase ao empaquetado de alimentos e produtos manufacturados. Son plásticos dun só uso que apenas pasan uns minutos nas nosas mans. Para facer unha botella de plástico de 1 litro empréganse case 3 litros de auga e 100 mililitros de petróleo, e calcúlase que só se recicla o 9 % do plástico, outro 12 % quéimase e o 79 % restante dos residuos plásticos pasan a contaminar o medio ambiente, de maneira que mesmo no fondo da fosa das Marianas (a case 11 quilómetros de profundidade) os investigadores atoparon bolsas de plástico. E resulta que as botellas se degradan máis rapidamente do que se cría e pasan a ser outra fonte de microplásticos que pasan ao noso organismo. Non podemos botar toda a culpa da contaminación das nosas praias aos accidentes no mar e a ineptitude duns ou outros, cada un de nós é —en parte— responsable do que sucede nos océanos. É cuestión de querer e de empezar un mesmo a facer as cousas, evitando aquelas que temos por costume; por exemplo, empregando botellas de aluminio para levar a auga coa que nos hidratamos fóra de casa, aínda que só sexa porque é un costume moito máis rendible para o noso peto e para o medio ambiente: fronte ao custo da auga embotellada, calcúlase que a auga da billa é aproximadamente 500 veces máis barata.