Nun mundo simple —e simplista— é posible que se cumpra aquilo de que «o inimigo do meu inimigo é o meu amigo», pero ao longo da historia da humanidade houbo suficientes exemplos do fracaso desta idea como para que non seguísemos repetindo tropezones con ese pedrusco. Algúns dos problemas que vivimos no mundo actual debémosllos á intención das grandes potencias (EE.UU., China e a URSS/Rusia, que aquí todos contribuíron a aderezar a ensalada) de promover unhas veces e combater outras a gobernos e ditaduras afíns a uns ou a outros. África, Centro e Sudamérica, Asia e mesmo Europa viviron nas súas carnes as influencias, máis ou menos descaradas, dos que actúan coma se fosen os reis do mambo planetario. Véndoa en retrospectiva, a idea inicial de Israel de apoiar a Hamás como contrapunto á Organización para a Liberación de Palestina na década dos 80 non parece agora tan boa, verdade? As ideas, aparentemente brillantes, dun grupo de políticos conspiranoicos e con visión a curto prazo e moitas veces ignorantes da realidade subxacente nos lugares para os que deseñaron as súas estratexias non deixa de ser un recurso infantil de crear un monstro para combater a outro. No imaxinario pueril do político adoita aniñar a idea de que o novo monstro se mostrará agradecido por darlle a vida e que despois de cumprir o seu labor volverá dócilmente ao seu curro para hibernar ata que sexa novamente reclamado polo seu creador. Coma se isto fose un xogo de veinteañeros de botellón pedindo uns a outros que lles suxeiten o cubalibre. A experiencia demóstranos, unha e outra vez, que as criaturas (excepto, talvez, os deputados dos partidos políticos, atados pola súa obediencia debida ás consignas de voto) teñen vida propia e intencións que adoitan voar moito máis alá do imaxinado polos seus creadores. O vampiro que renunciaba ao sangue da doncela que o rescata por mor do efecto benéfico do namoramento hase demostrado tristemente falso: non debemos rescatar ao vampiro —ou ao monstro— porque escapará de control. E probablemente, comeranos.
O apoio ou creación de grupos extremistas de esquerdas ou de dereitas, sexa cal for o significado incerto e escuro que hoxe en día teñan eses cualificativos, unidos na maldición circular dos extremos que se tocan e convértense en populistas e ditatoriais, é mala idea. A procura de aliados temporais perigosos aos que se lles dan ás pode —e adoita— desencadear crise prolongada e obrigar aos seus creadores a vivir nunha fervenza de parches e mentiras sen saída. O monstro necesita moitos sacrificios humanos para alimentarse. É insaciable, como os chantajistas. E os seus creadores as máis das veces quedan ocultos e protexidos porque se encargan de que ninguén saiba de certo por que se xestaron aqueles engendros. É doado para eles protexerse tras o marasmo das versións partidistas da historia, os contos e as mentiras que tapan a outras mentiras. ¡Ah, e do recuso último do «e ti máis»! co que todo se xustifica. Nesta ocasión, tamén, se dos pactos que ven no horizonte xorde unha hidra que cerne os dereitos de todos os que non comulguen coas súas ideas supremacistas, a maioría dos seus promotores poranse de perfil e alegarán unha desmemoria que nin as hemerotecas poderán resolver. E que outro se coma o marrón, que ademais os votantes temos memoria de peixe e en catro anos esquécesenos todo. Oxalá esta vez o monstro sexa un bendito. A excepción que confirme a regra. Aínda que por agora, apunta máis na outra dirección.