De novo o terror. Ese monstro insaciable que se apodera da nosa vontade, do noso sentido común, da nosa humanidade. A agonía de non saber se mañá seremos os seguintes na longa lista da parca ou, se pola contra, tras decatarnos das noticias, dobraremos con tranquila indiferenza a páxina do xornal, saltaremos de web na nosa táblet ou pulsaremos o botón do noso mando a distancia para cambiar de canle, coma se con eses xestos puidésemos evadirnos da realidade que nos rodea.
Pero, a realidade é teimuda e demoledoramente dura. Coa terrible guerra en Ucraína sen visos de solución a curto prazo e os tambores de guerra resoando non só na fronteira de Gaza , senón tamén na do sur do Líbano —norte de Israel—, numerosas persoas saíron á rúa para demostrar a súa desconformidade co sufrimento da poboación civil tanto israelí como palestina. Como non facelo? Tan terrible foi o ataque brutal, desmedido e ao mellor estilo de Daesh levado a cabo por Hamás, como o bombardeo israelí a Gaza.
Con todo, temos que ser conscientes de que a pesar do noso clamor en prol da paz, esta sucumbe unha e outra vez ante a incapacidade humana para sentarse a dialogar e negociar un acordo, tendo en conta que negociar significa ceder para lograr algo a cambio.
E, mentres presenciabamos as visitas do chanceler alemán, o presidente norteamericano e o primeiro ministro británico a Israel para mostrar publicamente o seu apoio a este país, un tunisiano, cuxa petición de asilo fora rexeitada, asasinou en Bruxelas a dous seareiros suecos e tanto Francia como Bélxica se viron obrigadas a evacuar varios aeroportos ante as ameazas de atentados terroristas. Teñen estes feitos relación? Probablemente non, pero á vista de como se recrúa a situación en Oriente Próximo é lexítimo supor que máis lobos solitarios» e algún que outro grupo terrorista decidan atentar en Europa coa escusa da causa palestina. Máis sangue para incendiar o lume da ira e a incomprensión, xusto o que non necesitamos.