O anuncio do nome da gañadora do Premio Nobel da Paz deste ano non podía comezar dun xeito máis impactante. As primeiras palabras da portavoz do comité foron: Zin, Zandagi, Azadi, que traduciremos do persa como «muller, vida, liberdade». Tres sinxelas palabras que teñen un significado transcendental para as mulleres e os homes iranianos que loitan pola defensa dos dereitos humanos no seu país, en especial pola igualdade entre sexos e, por suposto, para a gañadora Narguis Mohamadi, quen leva entrando e saíndo do cárcere desde 1998. Tardou en chegar este recoñecemento, aínda que non pode ser máis oportuno xa que, non só premia o labor desta valente activista, senón que o fai case trece meses despois do asasinato da moza kurda Mahsa Amini, cando estaba baixo a custodia da «policía da moralidade» por levar o veo mal posto e, o inicio dun levantamento social contra o réxime de Teherán . É este premio unha crítica sen paliativos ao réxime iraniano polos malos tratos e opresión que exerce sobre os seus cidadáns, e en especial sobre as mulleres, as cales viron agravada a súa situación co agravamento da lexislación sobre vestimenta e movemento aprobado o mes pasado.
Narges, física de formación e enxeñeira de profesión, iniciou o seu activismo na súa etapa de estudante universitaria con artigos de crítica contra o réxime dos aiatolás, e desde entón, só a frearon o encarceramento e o seu precario estado de saúde. Aínda que non do todo. De feito, logrou enviar ao exterior da prisión un artigo onde detallaba as torturas e longos confinamentos en solitario das mulleres que foron arrestadas durante as protestas deste ano.
O máis probable é que Narges non poida recoller un premio, que ata a laureada Shirin Ebadi recoñeceu durante o seu discurso de agradecemento que merecía máis que ela, pero a mensaxe do apoio internacional á loita de todas e todos os iranianos seguro que lles chegará. E é que, por moito que se empeñen os aiatolás, sexan máis ou menos, a súa tiranía ten os días contados.