Cando Salvador Sobral subiu ao escenario de Eurovisión no 2017, coa súa chaqueta negra extragrande e a súa melena descuidadamente recollida, parecía un fallo en Matrix no medio daquela función. A súa canción, Amar pelos dois, desprendía a música máis exquisita e afinada da sala, pero alí era a nota discordante. El sabíao. Ao agarrar o primeiro micrófono de cristal que gañou Portugal, non dubidou en revelarse como apóstata da fe eurovisiva: «A música non son fogos artificiais; a música é sentimento e ten que dicir algo». Co paso dos anos seguiu sinalando que pintaba pouco naquel espectáculo de luz e cor e que prefire gustarlle a un só músico de jazz antes que a millóns de eurofanes. Ademais do talento artístico, Sobral ten a virtude de dicir o que pensa sen deixar de caer en graza. Esta semana deulle un sonoro repaso, con moita ironía e man esquerda, a dous programas de grande éxito da televisión. Visitou A resistencia coa lección aprendida para collerlle o punto canalla ao programa de David Broncano, coñecedor de que este é «un programa importante en España». «Púxenme nervioso, coma se isto fose Jay Leno... e, ao final, isto é unha bobada», sinalou. Ese substantivo, bobada, foi o que usou ao lembrar que hai anos visitou O formigueiro e saíu de alí con mesma a sensación.