Vivimos, literal e metaforicamente, sobre unha serie de volcáns que, de xeito periódico, entran en erupción sacudindo nosas pequenas vidas cunha violencia inusitada. Estes volcáns, que non son senón a multitude de conflitos activos en todas as partes do planeta, cando estalan, arrasan todo canto atopan no seu camiño. Así, a mañá de onte espertámonos co inesperado ataque masivo do grupo terrorista Hamás contra diversos obxectivos israelís.
Este asalto sen precedentes consistiu no lanzamento de miles de foguetes, na derriba de valos e postos de control dos israelís ao redor da franxa de Gaza , así como ataques a emprazamentos de colonos. O mundo observou con estupor como esta acción coordinada levou a cabo sen que os sofisticados medios de detección que forman un escudo ao redor de Israel puidesen interceptar gran parte dos proxectís lanzados desde diversos puntos de Gaza e impedir que grupos de palestinos se fixesen co control de tanques e apresasen a efectivos militares como reféns.
A resposta israelí non se fixo agardar. Pero, a declaración de Netanyahu de que o país se atopa en guerra e o apoio xeneralizado da poboación tras a mesma non puido ocultar a descoordinación e lentitude da contestación israelí. Cando apenas hai uns días que os servizos de seguridade xudeus presentaron o seu informe sobre o baixo nivel de risco dun inminente ataque palestino, as dúbidas sobre se a falta de alerta israelí debeuse máis a unha cuestión política que a unha profesional evidencian o descontento das forzas de seguridade xudías co seu Goberno e, sobre todo, coa dependencia de Netanyahu na extrema dereita. As teorías sobre unha conspiración poida que non anden mal encamiñadas nese sentido.
Pero a gran pregunta é por que Hamás, sabendo que non só non pode competir militarmente con Israel, senón que a represalia xudía ía ser desapiadada, arriscouse a levar a cabo este ataque. Os palestinos saben que a súa causa deixou de ocupar as portadas dos medios de comunicación e que o esgotamento dos aliados árabes facilitou que, case todos, teñan asinado acordos con Israel. Ata Arabia Saudita está a negociar con Tel Aviv o inicio de certa cooperación. Prisioneiros os máis de 3 millóns de gazatíes en só 360 quilómetros de extensión, o seu descontento coa nefasta xestión de Hamás e a súa incapacidade para dar solución ao conflito con Israel, propiciou, novamente, unha feroz manobra de distracción que permite aos terroristas «vender» a súa valentía cun posible intercambio de prisioneiros e aplacar a forte contestación social.
Unha vella xogada que non vai obter novos resultados porque, aínda que moitos se resistan a aceptalo a única solución para o conflito árabe-israelí é a dos dous estados.