Contacte urxente co servizo técnico
Nestes tempos que corren, a ver quen pode sobrevivir sen móbil un par de horas. Ou un par de días. Xa non digamos prescindir do coche alguén que o necesitou desde sempre, xa sexa para traballar ou para case todos os seus desprazamentos, sobre todo se ten a súa residencia a unha distancia dos servizos públicos básicos como poden ser centros de saúde, supermercados ou comercios. Porque o rural carece de autobús (o do abandono do campo só é tema electoral) Se se avaría o coche todo se converte nun pequeno drama. E máis agora coas pantallas de a bordo que cando intentas arrincar sáltache un agresivo letreiro luminoso do estilo «avaría do vehículo, contacte urxente co servizo técnico». Xa está chafado o día e hai que cambiar de plans. Moraleja: todo o que nos facilita a vida diaria pode complicala na mesma medida. Unha especie de principio de Arquímedes, pero sen líquidos. Supoñamos por un momento que nos falten os hidrocarburos, a electricidade, o móbil e Internet, que xa é moito faltar Como diaños viviamos antes? Esta sería a pregunta. O seguinte é a imaxe. Estradas, camiños e corredoiras cunha densa circulación de vehículos a tracción animal. Cabalos, mulas e burros. Toda esta «maquinaria» necesita comer. A volta ao campo sería inmediata. Pura supervivencia. M. J. Vilasuso. As Pontes.
Ameázanos outra crise inhumana
Parece que xa non nos cabe preocuparnos de máis crise. Á da guerra, á do cambio de xerarquía entre potencias, acelerado por ela, e á do esmagador cambio climático, engadimos en España unha inmensa crise política de longo percorrido, que chamamos «xustiza». Hai máis: en época estival, cando se consuman tantos golpes contra «a nosa» inxustiza, esta, en contra do que se fixo noutros países, denegou definitivamente unha mínima compensación ás vítimas da talidomida aínda vivas. Calquera día e máis nesta época de epidemias mundiais, nós ou a nosa familia pode sufrir esa incrible inxustiza e inhumanidad se non conseguimos mellorar algo a xustiza para que poña coto á ditadura das farmacéuticas, como vemos, que poden impunemente deixarnos tarados para sempre ou mesmo matarnos. E. Novás Soler . Madrid.
A saúde é o primeiro
Quixera expresar o meu máis sincero agradecemento a todo o equipo de cardioloxía do Chuac pola súa excelente dedicación e entrega durante as case catro décadas nas que brindaron coidados médicos excepcionais ao meu marido que infelizmente faleceu a semana pasada. Se ben os aplausos aos sanitarios son un xesto de recoñecemento substancial, cómpre subliñar que a mellor mostra de aprecio cara á nosa sanidade debe reflectirse nunhas condición laborais que inclúan unha xornada laboral máis curta, un salario digno e una xubilación máis temperá. A sanidade pública é un tesouro do que debemos coidar todos e todas. Moitas grazas de corazón. Anxos Prado. Melide.
O desprezo de Pedro Sánchez
Sabemos que nos vai gobernar o PSOE, partido ao que votei aínda que me distanciei del desde, practicamente, o día que acudín ás urnas. Acometerá un programa de goberno que estivo a esconder durante toda a campaña electoral. Síntome enganada. Onte comprobei que Pedro Sánchez desprezou a Feijoo. Non entendo por que o presidente non replicou ao primeiro partido de España en número de votos. Non ten sentido. Sánchez gobernará tamén a todos os votantes do PP. Quen coñece ao home que ocupou o seu lugar no Congreso dos Deputados? Poucos. Teño a sensación de que aos políticos deste país pouco impórtanlles os problemas dos cidadáns; deles só queren o seu diñeiro, que recadan a través de impostos, non sempre xustos.. Marisa García. Lugo.
Abrir conciencias
Levamos anos oíndo falar de «crise migratoria», sobre todo cando de súpeto chegan ás costas europeas un gran número de persoas en busca dunha vida mellor (por non mencionar a todos os que prefiren arriscarse a perder a vida), o que provoca o colapso dos servizos que poden ofrecer os lugares de chegada... Pero eu falaría máis ben de «crise social», de «crise de valores» ou simplemente de «crise humanitaria», porque levamos moitos anos con este triste problema e non fomos capaces de solucionalo. Penso que non habería que investir eses miles de millóns en reprimir ou auxiliar, senón en crear riqueza, estabilidade e oportunidades nos países de orixe, porque é o medo, a miseria e a chea o que move a unha persoa a deixalo todo en busca dunha vida digna. Recordo que un astronauta foi o que dixo que a súa vida cambiou por completo o día que contemplou a terra desde o espazo, porque esa visión lle fixo comprender moitas cousas e unha delas é que todos somos un e estamos interconectados... Debemos abrir as nosas conciencias, mentes e corazóns e aspirar a un benestar social universal, Juan Ruibal Ordóñez. Pontevedra.