O mar ten infinitos camiños. Un día reláxanos deste forno climático e ao seguinte nos enluta a alma. Sabémolo moi ben a esta beira do Atlántico, onde desde sempre se pagou con corpos e bágoas a ousadía de saír a gañarse a vida baténdose contra os temporais. É duro no verán, coa cervexa ben fría e a tapa de polbo sobre a mesa da terraza, volverse cara a segundo que realidades. Non é un tempo que invite sufrir. A tele exhibindo para ninguén, coma se falase soa, un novo episodio de migrantes tragados polas ondas no Mediterráneo. Esa verdadeira epidemia silenciosa que este ano xa se cobrou 2.387 vítimas, segundo a Organización Internacional das Migracións. Barcazas precarias aglomeradas e cargadas de esperanzas de futuro que naufragan á primeira volta de onda. E sen que ninguén verta unha bágoa pola maioría dos que se deixan a súa existencia baixo as augas. Nin sequera sábese onde han ir a parar os seus corpos. Son mortos de ninguén, que son os peores, porque non teñen quen senta a súa ausencia. Nin unha nota necrolóxica na cristaleira do bar da esquina ou no taboleiro de anuncios dunha parroquia. Son persoas ás que ninguén despide nin polas que ninguén reza. Coma se non existisen. No seu lugar de orixe, alguén dirá que un día se foron e nunca máis se soubo deles, e a vida seguirá. Nalgún sitio de África, unha nai ou un fillo preguntaranse que terá sido deles, se os abandonaron voluntariamente ou pereceron nun recuncho descoñecido. A Terra continuará dando voltas sobre si mesma cada 24 horas.
Xentes necesitadas de dignidade pagan coa vida, o seu único ben, os enganos, os saqueos e ata a piratería aos que ven abocadas para fuxir da miseria, a fame ou a persecución violenta. Estes días hase sabido que 40 migrantes pereceron na travesía de Tunisia a Lampedusa . Un episodio máis desta urxencia humanitaria que, de primeiras, cae en saco roto, como todas as que se viñeron sucedendo, telexornal a telexornal, día a día, semana a semana e mes a mes.
Algún día, a sociedade do futuro recriminará ao noso tempo as costas tan anchas que lle estamos pondo a este fenómeno. Mentres Kais Said e Von der Leyen negocian o prezo do fin destas traxedias vergoñosas, o Mediterráneo segue tragando almas humanas. E ademais, cun acelerón da actividade nas costas tunisianas dos estaleiros chapuza construíndo pateras para os que ven obrigados a escapar da presión racista á que ven sometidos no país magrebí. É un xeito de que moitos poidan cavarse a súa propia tumba. O mesmo presidente de Tunisia encargouse de alimentar a chama do odio. Ve unha boa oportunidade para arranxar as súas contas maltreitas. A máis barcas no mar, máis presión nas súas negociacións, os migrantes como arma arreboladiza. Antes fixérono outros, e seguramente detrás virán máis que queren amañar os seus números con este sistema. É o que ten externalizar fronteiras. Afástase o problema, pero non se resolve. Cambiar un inconveniente por outro non é solución. Sobre todo, se non doen as vidas anónimas tragadas polo mar.