É curioso ver como cada xeración desenvolve a súa propia xerga. Hai pouco, na praia, unhas mulleres maduras comentaban acerca do bañador dunha terceira que estaba demodé, adxectivo que facía anos que non escoitaba e que en tempos ochenteros era de uso cotián.
Cando me reúno cos meus pares xeracionais aínda salpicamos a conversación con coletillas viejunas do tipo «non che enroles Charles Boyer» ou «marchando que é xerundio» ou «moi ben do Paraguai», expresións esmorecentes que para un membro da xeración Z soan a gramófono oxidado.
As coletillas substitúense por outras que cumpren a mesma función de diferenciarse a través dun novo código xeracional. Hoxe os nativos dixitais contaminan moito máis as súas expresións con anglicismos tomados de Internet e da música sincopada que escoitan, usando contracturas do tipo «que pasa bro?» Aos da miña xeración chámannos boomers, a aqueles amores que non acaban de fraguar chámanos crush e o que está de moda é cool; xa non se di que falaches cun descoñecido, agora dise que falaches cun random (en inglés aleatorio).
Estar «mamadísimo», para os Z significa estar cachas, e gringe fai referencia a algo que dá dentera ou mal rolo. «Salsear» significa rexoubar, ter unha rifa con alguén se di ter un beef. Lol vén das siglas en inglés Laughing out loud que en español pode traducirse como «rirse a gargalladas»; cando se rin sen parar é porque están ante un «lolazo».
As persoas que fan ghosting, fano porque non son capaces de dicir á cara a outra persoa que non lles gusta, evitándoa de todos os xeitos posibles (moi popular nos consumidores de Tinder). Ter swag é posuír estilo; estar drippy é sentirse aburrido e unha infinidade de palabros que para calquera boomer resúltannos completamente alleos. Cousas da idade e a globalización.
Deberiamos facer un recompilatorio de cousas viejunas que no seu tempo foron o último e que hoxe en día desapareceron dos escenarios. Que me din do melón con xamón que adornaba calquera menú «moderno»? ou do perigoso e multicolor cóctel de gambas, obrigado en calquera voda que se prezase? Ou o impertinente sorbete de limón ao cava para transicionar entre pratos? Ou do perigo de extinción do xeado de corte de tres sabores emparedado en galletas? E do ginkasdelarios, o desaparafusador ou om ulumba? Dubido que calquera rapaz saiba do que falamos.
Contábanme uns amigos que o seu fillo Z, ao ensinarlle unha máquina de escribir declamó sorprendido: «!Anda, que curioso, escribe e imprime á vez!»
Todas estas xoias se perderán no metaverso como bágoas na choiva.
Jesús!