As mulleres que pensamos somos perigosas. Se, ademais recibimos educación e obtemos unha formación profesional, convertémonos en inimigas públicas. Absolutamente descartado que poidamos REVISAR traballar fóra de casa e acceder a postos relevantes nas empresas privadas ou na Administración pública que poidan pór de manifesto que somos tan capaces como os homes no mundo laboral. E, se a esas aptitudes lle engadimos un coidado físico e estético, entón somos bombas andantes. Un perigo para a bos costumes, unha ameaza para a moral, un risco inaceptable para a sociedade.
O lugar das mulleres é no fogar, encerradas entre catro paredes, dedicadas en corpo e alma aos nosos «labores»: limpar, cociñar, lavar a roupa, pasar o ferro, satisfacer sexualmente aos nosos maridos, ter tantos fillos como sexa posible, permanecer caladas e ocultas ante a presenza de calquera home, non rirnos, non queixarnos, non pedir nada, obedecer sen rechistar, casarnos con quen nos digan, aguantar as malleiras e soportar calquera tipo de dor ou enfermidade sen que ninguén nos socorra e cure porque é absolutamente inaceptable que alguén á parte do marido poida tocarnos ou vernos algunha parte do corpo descuberto. En definitiva, desaparecer da sociedade e vivir nun cárcere desde que nacemos ata que morremos. Esclavizadas desde o berce.
Ese é o destino das afgás ás que, desde a chegada dos talibanes ao poder, han ir perdendo todo tipo de dereitos e liberdades en aras a unha interpretación torticera da súa relixión. O último golpe: a prohibición de ir á barbería ou a centros de estética, non polo feito de impedir que as mulleres poidan embelecerse e constituír unha tentación insoportable para os homes, senón para negarlles a posibilidade de reunirse e falar entre eles nun lugar seguro e libre de molestias. A posibilidade de que poidan chegar á conclusión de que non poden seguir así, de que ninguén lles vai axudar e que non lles queda outra que iniciar unha insurrección que acabe coa tiranía que as condena a morrer en vida. Porque, sen dúbida, o resto do mundo segue mirando vergonzosamente cara a outro lado.