Como adoita dicirse, hai nenos de todas as idades. E logo están os niñatos, esa variedade de infantilismo que nada ten de entrañable. O mellor exemplo proporcionárono un puñado de xogadores do Barcelona en campo do Espanyol. Sentados no banco, un lugar no que os seus ocupantes deberían darse un bañito de humildade, e co título de Liga no peto. Sen xogar. Sen a calor do céspede, da entrada a matar ou a caída sobreactuada, sen a vibración do choque sobre o céspede. Sen a tensión da lamentable invasión do campo que se produciu despois. Sentaditos como estaban, Jordi Alba e os seus secuaces dixéronlle de todo a Óscar Gil, o lateral perico que xogaba pola súa banda. «Estades mortos». «Óscar, vaia ano». «Estades moi ben, Óscar». «Óscar, dálle por fóra». Chascarrillos, risos... Pero sen complicidade ou intercambio. Unha festa na que participaba Eric García, ese central que no seu momento comentou que abordaba cun psicólogo como dixerir a avalancha de críticas que recibía. E Ferran Torres, o yernísimo de Luis Enrique. Dous futbolistas que tiveron (e desaproveitado) máis oportunidades que a maioría. Seguro que non tratasen igual aos laterais do Manchester Cite nas semifinais ou na final da Champions League desta tempada. Nunca o saberemos. Hai tempo que os culés quedaron eliminados de todas as competicións europeas. Incluídos os campións de Alba, García e Torres. Ver que ultimamente traballan máis as fazañas de boca para fóra. Ou poida que crean que gañar a liga co Barcelona cando o Real Madrid está en crise é unha heroicidade. Vaia ano, eh? O nunca visto.