Aínda que pareza incrible, hai unha frase que repiten aqueles que, a pesar de contemplar con certa indiferenza a xeografía musical e sentimental de Bruce Springsteen, anímanse a asistir a unha actuación en directo do artista e The E Street Band, ben por curiosidade ou pola erosión da tediosa insistencia dun amigo ou familiar. «É o mellor concerto ao que fun». Ningúns van máis aló e conxugan en futuro. «É o mellor concerto ao que irei na miña vida». Non importa que non comulguen con esa relixión e que escoitasen que o cool é dicir que o mellor do Boss xa pasou hai décadas e que é un produto de masas non apto para gourmets. Desde que soa a música ata que se acaban os bises, o normal é que se propague entre fieis e ateos esa electricidade que desprenden as misas góspel de Brooklyn, as grandes batallas futbolísticas, as finais de Grand Slam. Durante ese tempo, todos cren. Porque, máis que un concerto, é unha celebración. A outros monstros obsérvaselles en directo desde a condescendencia, perdoándolles a idade e o divismo, como o que contempla a un animal delicado dunha especie a piques de extinguirse. Non vaia ser que se asuste, que se canse. O de Springsteen e a súa banda é outra cousa. Pasan os anos e cada xira parece a última. Como esta. Pero, certamente, a sensación de despedida dispárase cando Michelle Obama sobe ao escenario para facer os coros mentres aplauden o seu marido e Steven Spielberg. O pulso da batería de Max Weinberg non pode soar para sempre. Hai que apurar estes grolos. Poida que Bruce e os seus irmáns de armas váianse pronto. Quedarán os seus días de trono. Bailarán sobre as súas tumbas.