A diferenza do que facemos á hora de analizar os nosos propios gastos persoais, co noso propio diñeiro, os gobernantes, as administracións públicas (ou polo menos boa parte delas)/delas) e, por influencia súa, moitas veces nós, xulgamos se o gasto público foi bo ou malo pola contía de leste, non polos seus resultados. Se se gastou moito, fíxose ben; se se gastou pouco, mal. Se o obxectivo do devandito gasto cúmprese é irrelevante.
O mellor exemplo disto seguramente o atopamos en algo que está na fala da xente, o gasto en sanidade pública. Os autodenominados defensores da sanidade pública pásanse a vida esixindo maiores orzamentos públicos en sanidade, así como atacando aos escasos gobernantes que ousan, como moito, conter devanditos gastos (por moito que se escriban ríos de tinta sobre recortes sanitarios, a excepción do período 2010-2012 en maior ou menor medida o orzamento en sanidade pública sempre creceu).
E aquí é onde chegamos ao fondo da cuestión. Por que pomos o foco no gasto? Máis gasto significa mellor sanidade? Cos datos na man, podemos dicir sen medo a equivocarnos que non. Veámoslo coas distintas comunidades autónomas. Se comparamos o gasto en sanidade pública per cápita e o período medio de lista de espera para operarse por comunidades (datos do Ministerio de Sanidade), toda esta farsa dos vividores á conta dos contribuíntes vén abaixo.
A primeira podería cadrar: o País Vasco é a comunidade autónoma que máis gasta por habitante e que mellor sanidade ten. Pero, deixando ao carón os mundos dos concertos económicos, que tanto favorecen, salta a sorpresa. Madrid, sendo unha comunidade tan criticada por ser a última en investimento per cápita en sanidade pública, para desgraza dalgúns leva a medalla de prata en canto a calidade sanitaria. Pechando o podio por arriba atópase Galicia, seguida de Navarra e Murcia. Ao ler a listaxe, algún deuse conta de que as comunidades que lideran o ránking, son os principais feudos electorais dos en teoría «desvalijadores da sanidade pública». Pola cola en calidade sanitaria, pola contra, atopamos Aragón, Cataluña, Cantabria e Estremadura, por esta orde. Sorprende , tendo en conta que os grandes «defensores do gasto público» levan gobernando ditas comunidades durante décadas.
O caso da capital, ademais, tira polos chans outra falacia mil veces dita: que o privado acaba co público. Madrid é a comunidade autónoma co maior sistema sanitario privado de España. Sendo a segunda mellor no público, demóstrase que, lonxe de prexudicala, un potente sistema privado libera e desconxestiona o sistema público, facendo que ambos saian beneficiados.
Posto que os datos vencen ao relato, unicamente pódese concluír que é un absurdo analizar calquera medida ou orzamento polo seu tamaño. O primordial é ver se se cumpriron os seus obxectivos e, cumpríndose estes, canto menos gastouse, mellor, máis eficiente. Queda demostrado, o importante non é gastar moito, é gastar ben.