Sobre a corrupción no fútbol hai dúas correntes de pensamento. Unha cre que non é máis que o reflexo da corrupción que se atopa instalada na sociedade española. A outra sostén que o fútbol é o hábitat perfecto no que desenvolver actuacións irregulares que cando non lindan coa ilegalidade supérana amplamente.
A segundo quizá sexa a máis acertada. Non porque o fútbol sexa unha lameira en si mesma, que non o é, senón porque tras as emocións que xera escóndense todo tipo de bribones, piratas e delincuentes que con habilidade manéxanse nun terreo que aterra a quen ten a obrigación de vixiar a limpeza de todos os procesos.
Que esta pasando co último escándalo protagonizado polo Barcelona? Alguén oíu pronunciarse coa seriedade que require o caso ao presidente do CSD? Ou, por elevación, que pensa o ministro Iceta de todo isto?
É curioso, pero temas máis graves como o narcotráfico intimidan menos a xuíces, fiscais e políticos que o propio balompé. Exemplos hai ao longo da historia, onde era moeda común non pagar a Facenda, falsear as contas ou confundir a sociedade que se xestiona cun chiringuito propio no que a dirixente mestura o profesional e o persoal con absoluta impunidade. Ou o mesmo ampárase a grupos ultras con diñeiro do propio club, cando non son consentidos ou tratados con condescendencia por partidos políticos de ideoloxías afíns.
O caso do Barcelona é ademais o dunha sociedade tremendamente politizada, o dun club sobado polo nacionalismo ao que se consente todo. Cantas voces se alzaron en Cataluña contra o escándalo de Enríquez Negreira? En liñas xerais os cataláns miran cara a outro lado no medio dun episodio de presunta corrupción que emana un fedor insoportable.
Hai que ser moi inxenuo para pensar que ao tal Negreira pagábaselle medio millón ao ano só por achegar pequenas informacións sobre o modo de arbitrar dos colexiados, tendo en conta que o personaxe era o vicepresidente dos árbitros.
E hai que ser un frouxo para sendo presidente do CSD ou sendo ministro de Deportes non liderar a persecución do que parece tanto un delito como unha inmoralidade ou, en todo caso, unha mancha inaceptable no deporte español.
Estamos ante unha boa ocasión de demostrar a calidade democrática do noso país investigando e esixindo responsabilidades a un dos xigantes do fútbol mundial. E aos seus dirixentes, empezando polo actual Laporta e seguindo por todos os demais que participaron dos pagos baixo sospeita. Laporta, precisamente, o primeiro que fixo foi asegurar que isto sae á luz xusto cando o Barcelona vai ben. Pero nin sequera é capaz de desmentir os feitos. E aí téñenlle, unha especie de emperador culé sostido pola podremia que rodea a este bendito e maltratado deporte.